მოვედი.... ვითომდა მეგობრებით გარშემორტყმული.... თითოეული პაიკის როლი დედოფალთან დამამცირებლად პატარაა, იმდენად რომ ეს უკიდეგანო პარანოიას იწვევს...ფერები როლს კარგავენ, მოდის შავ-თეთრის ხანა.....მხოლოდ ზღვიური მწვანე და ლურჯია, რომლებიც ყურის ნიჟარაში ჩაეტევა და მის ხმასთან ერთად შეინახება გულის ყურში... უკვდავყოფილი ზღვის სიძლიერე და მის ძლიერ მკლავებში მოხვედრილი სუსტი სხეული, რომელსაც სული ამოსდის პირიდან.... ერთი ამოსუნთქვით შეგრძნობილი მზის სითბო და ამ სითბოში ნაპოვნი უკიდურესობა იმდენად მძიმეა, რომ ღუზასავით გიშვებს ნანატრ ფსკერამდე, სადაც შენი ოცნების სამივე გასაღები ინახება...როგორც ნათქვამია ,,ყოველი სამი ქმნის სრულყოფილებას..."
შეძახილი! მაგრამ ის არა რომელმაც ხე გაახმო... არამედ მოწოდება დაემშვიდობო ლურჯ ცას და იპოვო ახალი ოცნებათა მხარე....ისევე როგორც გალაკტიონის დავარდნილი კალამი მტვერში, მტვერში რომელშიც წაიქცა ბავშვი....
მე დავხატავ ზღვას და ის ისეთივე დიდი და გაშლილი იქნება, როგორც ხელის გული, სადაც ადამიანის სიცოცხლის და ბედისწერის ხაზები ერთმანეთს კვეთენ....სადაც მხოლოდ ლურჯია შენი ფიქრები, ოღონდ ის ლურჯი არა რომელიც სიმარტოვის სიმბოლოა...ზღვასთან ერთად მარტო ვერასდროს იქნები, იქ ყველა სული რიგებად ნავარდობს ზედაპირზე და შენი კედლისთვის კიდევ ერთ აგურს გაწვდიან.... კეთილი სახით რომლის უკან ბევრი ნიღაბია.....
დროა ახალი ნიღაბი შევმატო ჩემს კოლექციას....
There is no pain, you are receding.
A distant ships smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I cant hear what youre sayin.
When I was a child I had a fever.
My hands felt just like two balloons.
Now I got that feeling once again.
I cant explain, you would not understand.
This is not how I am.
I have become comfortably numb
