Monday, June 22, 2009

Buried Alive In The Blues...

სიკვდილს ცეკვა შეუძლიაო.....დიდებული ჰიპერკუბური სხეულის შემხედვარეს ეგ იდეაც კი გაგიქრება... ბოლო დროს ვეღარაფერს ვგრძნობ მუსიკის გარდა...... გრძნობა გრძნობის გაქრობის შესახებ მქონდა, მაგრამ არა ამ დონეზე....ფაქტობრივად ხანდახან ვერც ვიჯერებ რაოდენ ჩემთვის უცნობ სიტუაციაში ვარ, თუმცა მოვერგე....ხანდახან ასეცაა ხოლმე Live for today, tomorrow never comes.... მაგრამ ხვალინდელში ის ერთი პატარა ფრაზა ყოველთვის რჩება....
გრძნობა მხოლოდ საკუთარი თავის შესახებ, გრძნობა საკუთარი სიმაღლეების შესახებ....
უკვე ამ დროს მეწყება ხოლმე ზღვის უაზროდ ნდომა.....ზღვა ჩემთვის ყველაფერია, წყალი, რომელსაც საუკეთესოდ ესმის ჩემი, რომელმაც არცერთხელ გამწირა, ფაქტობრივად მის ფსკერზე ჩაძირულიც კი... მიყვარს მზის ჩასვლა ზღვაზე და გაფაციცებით იმის ყურება რომ დავინახო ბოლო სხივის სილურჯე.... თუმცა ოპტიკური ილუზიები იქვე ინგრევა, რომელიც ჯერ არ ყოფილა....
ის ჩემი ბლუზია, რომელიც ყოველთვის ფსიქოდელიურ კომპოზიციად იქნება ჩემში.... piece of my heart....