და აი იციან მეგობრებმა ”თუ რა ნაღველს იტევს გული”...
დიდი სიჩუმე...დიდი თვალის დახუჭვა...დიდი სუნთქვა, ღრმა სუნთქვა...ვერ გაქცევა...
ყველა კედელზე, ყველა მინაზე, ყველა ტროტუარზე და ლამბაქზეც კი ეწერა ”ცუდი ხარ” და ამ სიცუდეს გაუცხოებისაკენ ჰქონდა გაკვალული გზა...გზა რომელიც გიქადის წაქცევას ან წამოყენებას...გზაზე სადაც ეკალ-ბარდებს ვერ აცდები...გზაზე სადაც უნდა იპოვო დაკარგული თავი შენი...
გაგება...არსაიდან...? კოშკიდან მხოლოდ...
სიცივისგან სილურჯე მხოლოდ...
სილურჯის უცნაური ზმანებები...გამხმარი და უკვდავყოფილი სილურჯე...
მოიხსნა გვირგვინი...ზედმეტად დამძიმდა... ცდილობს გაწმინდოს...მაგრამ არასწორად...არ იცის...
ადანაშაულებენ არ ცოდნაში... თითს იშვერენ და თრგუნავენ... გამოწვდილი ხელი კი ნელა უფერულდება...
ცოდვის კარიბჭეს ვერ გადმოაბიჯებს? - ძალა თუ ეყოფა...
მეგობარს რა უყო? - დაკარგა...
სხვა მეგობრებს რა უყო? - გაანაწყენა, გააუცხოვა...
სამართალს რა უყო? - მოისროლა...
საკუთარ თავს რა უყო? - ისიც მოისროლა...
სული? - ჩაკეტა სადღაც, მიაგდო...
რა დარჩა? - ბუტაფორია...
ჰოი, შეშლილობავ...გილიოტინის ღირსიც კი არ ხარ...!!! ლაფმა გიუკადრისა და დედამიწის დამამძიმებლად დაეხეტები...ყველა ნიღაბი დაგემსხვრა და დიდმა სარკემ დაგანახა შენი უსულო ხორცი...
შორს...შორს...
სუნამო დაიქცა...დარჩა მხოლოდ შუშის, გამჭვირვალე ცარიელი ბოთლი...
