M e t a m o r p h o s e n / Golden Age...

მწუხრის ზარებმა დაიწყეს რეკვა... ჩამოეფინა ბუნების ყველა ნაკვთს...და დადგა წყვდიადი... დიდებულებას შავი მარგალიტები მოსავდა მხოლოდ... გვირგვინში იხლართებოდა მწარე ეკლები... სიმფონია უფრო მძიმდებოდა და ფიქრი შორეული, ღრმა ზღვის შესახებ უფრო ახლოვდებოდა, ზღვა რომელიც ლეთეს ალტერნატივა იყო, ზღვა სადაც დიდი ცოდვა-მადლი ტრიალებდა...

გილიოტინა კეთილშობილებას !!!

გაიტანეთ ეს ჩაკლული სულები, უკვე ყარს... !!! მომგვარეთ ყველაზე მოწყენილი ჯამბაზები და ჩადრით მოცეკვავე ქალწულები... სასმისი შემივსეთ ახალდაკლული თხის სისხლით...
გაისმა ტაში და მუსიკა... !!! სიმფონიამ თავისი ქნა... უამრავი ნიღაბი ტრიალებდა მის გარშემო... მომღიმარი ახალგაზრდები... ფერები ერთმანეთს ცვლიდა, თითქოს პალიტრაზე ყოფილიყო... ხარისხიანი ფერები... იჯდა სცენის უმაღლეს ადგილას და სარკასტულ ტაშს უკრავდა საკუთარ თავს... მოდიოდა რაღაც დასასრული...ეპოქა სრულდებოდა...იჭვნეულობდა ცოტას...
მარგალიტებმა კვდომა დაიწყეს და ყველაზე უძირო უფსკრულის ფერი ხდებოდნენ... გვირგვინი კი უფრო და უფრო მძიმდებოდა...

აანთეთ ყველაზე დიდი კოცონი, თქვენ ყველაზე დიდებულ გარდაცვალებას ნახავთ !!!

Vivat Regina !!!

///\\\

იყო ზაფხულის ერთი საღამო...თბილი და ზღვიანი...
ამ საღამოს იყო სალამი...უბრალო სალამი, საღამოსავით თბილი...

იყო ზაფხულის ბოლო დღე...ბოლოჯერ ზაფხულიანი...სასიამოვნო და მოულოდნელი...

იყო შემოდგომის ერთი დღე და დაიწყო...
იყო ლამპიონებით განათებული ძველი თბილისის ქუჩები.....იყო ღიმილი...იყო სიცილი...იყო ტირილი... იყო თბილისი და იყო გული... იყო თბილი სიო თბილისში...

რაც მეტად მოდიოდა ზამთრის სიცივე, მით უფრო მოდიოდა სითბო...მოდიოდა რაღაც დიდი და მოვიდა...იყო ერთგულება და იყო ადამიანობა...იყო ზამთარი და ისევ ძველი თბილისის ქუჩები...ისევ ლამპიონები...ისევ ემოციები...იყო რაღაც დიდი და იცოცხლა ცოტა ხანს...

მერე შეეცადა სიცოცხლის გაგრძელებას...მაგრამ ლუციფერმა იხელთა დრო...იხელთა და წამოეწია წაქცეულს...შხამიანი ვაშლი...

ისევ ეცადა და იფიქრა რომ ფეხზე დადგებოდა, იცოცხლებდა და მიწას მოაშორებდა დასამარებულ ჩაკლულ სულს...როცა იფიქრა რომ მზე ისევ თბილად ანათებდა და სხივი არ იყო უბრალოდ მზის არამედ სიკეთისაც იყო, მაშინ გამჟღავნდა შხამიანი ვაშლის გემო...

არადა გულით იყო... გული რომელიც ცდილობდა ბოლო წამებს ჩაბღაუჭებოდა....