...

თბილა დღეს.
მეც კარგად გამოვიყურები.
საერთოდ კარგი ამინდი + კარგად გამოვიყურები, ერთგვარი ტანდემია. ყველაზე ცუდი ხასიათის მესაც კი რაღაც ოდნავი სიმსუბუქე მეპარება ხოლმე.
კარგად გამოვიყურებიში რა იგულისხმება? მე რომ მიყვარს ისეთი დეტალები რომ დამდევს გარეგნულად, დერეფნებში, სართულებზე, ქუჩის მონაკვეთებზე რომ გაოცებას არ მალავს.
კარგი.
გუშინ ღამე დავასრულე "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები"... აქაც შემიყვარდა ერთი, მთავარი გმირი ზაზა შემიყვარდა. როგორც ოდესღაც "დიდოსტატის მარჯვენა"–ში მეფე გიორგი შემიყვარდა, როგორც დოსტოევსკის "იდიოტისთვის" მინდოდა მოვლა და ჩახუტება.
ველოდები"უცხოს".

გემოვნება გაქვს.
წერის ნიჭი გაქვს.
ქალური სინატიფე გაქვს.
სული, გული და გონება გაქვს, როგორც მთლიანობა.
ჩაიში ერკვევი.
საინტერესო ხარ.
სექსუალური ხარ, აი მისტიკურად სექსუალური.

გამეღიმა, ოღონდ არა ჯოკონდასავით. მესამე ღიმილია, საკუთარ თავს რომ უღიმი. უღიმი იმას რაც გტკენს ნუთუ?
ზაზა ალბათ გულით გამიგებდა ბოლოდმე, სადღაც შევუყვარდებოდი კიდეც, მაგრამ აი ისე, ცუდი ცხოვრების გამო რომ სრულფასოვანი შეყვარებულობა არ იქნებოდა.
იდიოტი ყველაზე კარგად იქნებოდა ჩემთან, ბედნიერად, სასიამოვნოდ, მაგრამ წავიდოდა, თავისი სუსტი ბუნების გამო.
მეფე გიორგი? რაღაცას ვერ გაუძლებდა, რასაც ვერავინ უძლებს. ოღონდ არ ვიცი ამ ვერ გაძლებას როგორ გამოხატავდა.

ჟასმინის ჩაი გავუყავი. არა, მთლიანად მას გადავულოცე.
დამონება.

ვერ ვუყრი თავს.
მაინც რა უცნაურად კარგად გამოვიყურები დღეს

1st..2nd...3rd...9th

ახლა ერთი, მსოფლიოსათვის უკვე ბანალური, კითხვა გამიჩნდა, ნეტავ რა იმალება ჯოკონდას ღიმილში?
და საერთოდ იღიმის რომ?
ქალი მიმნდობი და სასტიკი, ეპოქალური მნიშვნელობის ფენომენი, რომელიც შობს ორ უკიდურესობას და მას შორის არსებულს.
ქალის ღიმილი მძიმეა. თუ გიღიმის ან იმდენად ძლიერად უყვარხარ, რომ მხოლოდ ღიმილი შველის ამის დაფარვაში, ან იმდენად უარყოფითადაა შენს მიმართ განწყობილი რომ ზრდილობის გამო ცდილობს არ გადმოანთხიოს ბოღმა შენზე. საერთო ჯამში ღიმილი ქალის საფარველია, რომლის უკან უამრავი რამ იმალება. აი ამის ამოხსნას ცდილობს კაციობრიობა უკვე რამდენი ხანია. ღიმილი კი ინდივიდუალურია.
გეგმა მქონდა, რა წიგნების წაკითხვას ვაპირებდი და უცბად სრულად პირველ ადგილას ამ წიგნებში აკა მორჩილაძის – "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები" აღმოჩნდა, გარკვეული გარემოებების გამო. ჯერ მხოლოდ ნახევარი წავიკითხე, არ დავწერ აქ რა გავიგე და რა არა, უბრალოდ ჩემთვის უკვე ცნობილი ისტორიაა ჯერჯერობით.

პრელუდიაა პირველი.
უბრალოდ გრძნობ, კარგია, თბილია, მოგწონს.
ღრმავდება.
მეორე. გააზრებული, ემოციურად დატვირთული და მძაფრი.
ყოველი სამი ქმნის სრულყოფილებასო,ნათქვამია.
დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე.
სხეული ხურს.ფიქრები ხურს.
მეცხრე.
ხან სიმფონია, ხან ნაწყვეტი, ხან უბრალოდ ყველანაირი ბოლოს აღმნიშვნელი.
ყველაფერი რღმად ნათელია.
არც საკრალურია, არც არაფერი.
უბრალოდ მიყვარს.