ფსიქოდელიურმა ბლუზმა ასე ქნა

გვიანი შემოდგომისთვის უცნაური მძიმე სუსხი, სულს ამძიმებს.
სიცივე ხისტს ხდის ყველაფერს. ბუნება ბოლო სიტყვებს ამბობს.
ქალი ზღვასავით მშვიდი.
თმა გაზმორილი გველივით, თმა უფსკრულის კიდემდე წვდებოდა და ბრილიანტის ბრწყინვალებაც მატულობდა.
სურნელი სველი თმის, გაიხლართა ხელები მასში.
ქალი დაიღალა და დაწვა.
მის გონებაში გაიშალა ჰორიზონტზე მოარული ემოციები, მოგონება წარსულის, აწმყოსი და მომავლის.
წარსულმა თავისი წაიღო, აწმყო გაურკვეველი? მომავალი ბუნდოვანი.
დროის უმისამართო დინება თავისას შვება. მოკლე დღის სიმოკლევე ამბავს ამოკლებს, ამბავი რომელიც ყოველ დღე იქმნება, ებმევა ერთმანეთს და უსულო წიგნად იკვრება.
ცარიელი ფურცლები.
თმა მოარულია მის სხეულზე. სიშიშვლის სიმძაფრეს მალავს ყველაზე ღიად.
ალბათ ერთხელ ერთ ამბად მოვთხრობ ყველაფერს ან არც მოვთხრობ. ამ ყველაფერს ხომ ეპოქალური მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის, აბა ისე ამდენს ხომ არ ვიფიქრებდი მასზე.
სრული უწონობა? სადაა? ზღვაში...
თმა ისევ უფსკრულისკენ ექაჩება.
თმა ლოხ ნესის ურჩხულს ეძებს.
ხვეულებში გამქრალი ყველა სურნელი, ყველა შეხება და ტკივილი. როგორც გველის თითოეული დაკლაკნვა არის სიბრძნის მეტყველება ზიზღში გაფანტული.
ის ისევ დაწვა, ისევ გაიშალა ჰორიზონტზე მხოლოდ მოგონებები, არანაირი სინანული, მხოლოდ სიმდიდრის შეგრძნება.
დაკარგული ნივთის დაბრუნება სურს მხოლოდ.

ამჯერად ამ ყველაფერს მხოლოდ და მხოლოდ ზეპელინის ელფერი აქვს...