ეხლა უკვე "მისტერიებმა" შემიპყრო, ნაგელი მიყვარდება.
ეს იქით იყოს და....ყველას ჩვენი ადგილი გვქონია, აი ზუსტად ის ადგილი სკამის ფორმა რომ აქვს, რომელზეც დღემუდამ ვერ ვეტევით, ხან გვეპატარავება, ხან გვედიდება, ხან მაღალია ხან დაბალი, ხან უხეში და ხანაც ზედმეტად რბილი...ამის გამოცნობა-შეცვლაში ვართ მუდამ და საბოლოოდ უსკამოდ ვრჩებით.
საკითხი: სულის ფორმის გაურკვევლობა.
მატლი ჯერ სულის ჭამას იწყებს, თან თავიდან იწყებს, ყველაზე მერყევი ადგილიდან...ფიზიკური თავი როგორი მერყევია და სულიერი ხომ წარმოგიდგენიათ რა იქნება. არ იქნებოდა ცუდი ერთი ეპოსი სულისა და მატლის ურთიერთჭიდილზე.
ყველა უადგილომ, იცის თავის ადგილი.
მე თუ მკითხავთ "ერთი" არ უნდა არსებობდეს...არაფერია ერთი, ღმერთიც კი სამობითაა. მხოლოდ ილიასთვის იყო სამშობლო ერთი.
გრანელისეული უკვდავების ცისფერი მხარე და მესამე გზა. მას ეჯერა სიცოცხლის სხეულის გარეშე.
მელანქოლია თავისი ღრმა შრეებითურთ.
მოლოდინის რეჟიმი დგომით.
