გა2ება

კედელი.

დრო, როცა მე ფიქრობს და დრო, როცა ხვდები რომ საზრუნავი აღარაფერია...გაუფერულდა, გაიპარა, მიილია, როგორც თოვლი თბილი ხელის გულზე...თუმცა ეს უკანასკნელი ლამაზი და იმედისმომცემია, რომ უბრალოდ თბილი ხარ...
გარდასული ფიქრები წამით მოვიდნენ, დატრიალდა თვალწინ ციფრები, სახელები, გვარები, ბიუსტები და მგლოვიარე მონუმენტები...ორი ახალგაზრდა სული, რომელიც იმ მთების იქით გაქრა. ზეპელინი და ფლოიდი...
დრო ახლანდელი. მარტი ავი და ცივი, წყვდიადი ხმაურიანი და არაფრისმთქმელი. ჩაიღა შემოგრჩა გასათბობად. მეტაფორებად ქცეული მძიმე სინამდვილე...
შენდობას მოელი ვისი ხელიდან?
დაკარგული სიკეთე? მაშინ ეს რა სიკეთეა თუ რამეს მოელი მისი კეთებით? გაშრდი მაგ ფიქრებს !
არა, სიკეთე დაკარგული კი არა, გული და ემოციები ფუჭად დაკარგული, სვავებს მიეცი გასაჯიჯგნად.
მენანება.
რაღა მნიშვნელობა აქვს იმას, რასაც გაუუფერულდა ყველა ფერი.
კოსმიური ენერგია.
ელემენტი - წყალი.
სუნთქვა - შეგუბებული.
სხეული - ერთი შოლტი.
ლურჯი სიღრმე და მისი სუნთქვის იმპულსურად შეგრძნება.
როგორია, როცა უკვე სხვანაირად ფიქრობ? არ ვიცი...მძიმე, თუმცა მაინც მსუბუქი...შენ შენ ხარ მხოლოდ და სხვა შორიდანაა სხვა.
ვინმემ იასამნების დიდი კონა მაჩუქოს...