Friday, November 19, 2010

ჭრელი ფიქრები /70-იანების კიდევ ერთი ექო/

ხანდახან ისევ მოდის ხოლმე ფიქრები, რა იქნებოდა შორეულ 70-იან წლებში რომ მეცხოვრა...
ამ გადმოსახედიდან რა იქნებოდა?
მეცმეოდა წელში გამოყვანილი კუბოკრული პერანგი, თმა ისევ გრძელი, ერთ წვრილ ნაწნავში ჩაყოლებული ბუმბულით, ერთი თოკით შუბლზე, ჯინსი - რკინის უცნაურ ბალთიანი ყავისფერი ქამრით, ფეხზე ”ოქსფორდების” მსგავსი რამ, ოღონდ ჭრელი...ხელზე სამაჯურები, ცალ ხელში ლუდი მეორეში სიგარეტი...მეყოლებოდა ჩემზე მაღალი გამხდარი ბოიფრენდი, ტანზე მომდგარი ჯინსითა და მაიკით...გრძელი თმა...უცნაური გამომეტყველება...ხშირად გიტარით ხელში...კედები...
ვივლიდით ერთად...მდინარის პირას წამოვწვებოდით, მოვწევდით, გავიცინებდით, ცაზე ცისარტყელაში გაბნეულ ნოტებს დავუქნევდით ხელს და ის დამიკრავდა რამეს... წავიდოდით ფესტივალებზე კარვით, რომელსაც გარედან ჩემი ხელით დახატული თავისუფლების სიმბოლო ექნებოდა...
იქნებოდა....იქნებოდა როომ? ხანდახან ეს ბოდვაც რაღაც სასიამოვნოდ საფიქრალია და კადრების მთელ წყებას გადმოგიშლის გონებაში...
ვზივარ 21-ე საუკუნის თბილისში, რომელიც ასე 2 ათეული წელია საბჭოთა კავშირის მარწუხებიდან გამოთავისუფლდა და აქტიურად ცდილობს ევრო ინტეგრაციისთვის გაიჭაჭოს, ხშირად უსარგებლო რეფორმებით...თუმცა ყველაფერი მაინც მდარედ შორეულ ოცნებათა მხარეებზე ფიქრებით მიდის და ვოცნებობ ისე, როგორც იმ დროის თბილისელი ალტერნატიულად მოაზროვნე ახალგაზრდები სარდაფებში უსმენდნენ ”ზეპელინების” ”ფარფლების” და ”ბიტლების” ფირფიტებს და ოცნებობდნენ წთელი ციდან თავისუფლების ცის ქვეშ მოხვედრას...
ნისლია...აცივდა და თბილისი თავის ჩვეულ რუხ სახეს იბრუნებს, აი ისეთს ერთფეროვნება ხასიათში, ჩაცმულობაში და ამინდებში რომ არის ხოლმე...თბილისს რომ უხდება, ვისაც წერა უყვარს ბევრს რომ აწერინებს, ვისაც ჩაი უყვარს ბევრ ფინჯანს ავსებინებს, ვისაც სიმყუდროვე იმისთვის მყუდროება რომ მოაქვს... კიდევ ერთ ფინჯანს დავლევ და დავუბრუნდები რეალობას 70-იანების მუსიკის თანხლებით...

Friday, November 12, 2010

ეს შენ

ხოდა...ერთხელაც რამდენიმე წლის წინ დრო რომ იდგა, იმ დროში გავიცანი, ზღვისპირა ქალაქ ბათუმში...მე 16-ის ის 18-ის...მახსოვს რომ ”ის ყველაზე კარგია” მეთქი ვთქვი...აი აქედან დაიწყო...დროის გასვლასთან ერთად უფრო ახლობელი ხდებოდა, ბევრს ვეკითხებოდი და ბევრსაც ვიგებდი მისგან...როცა რაღაც ამერეოდა თავში ვიცოდი ვისთვისაც უნდა მიმემართა ხოლმე...ძალიან შემიყვარდა...აი ხომ არის ხოლმე ცხოვრებაში ვიღაც მნიშვნელოვანი ადამიანები რომ გვყავს ხოლმე, ოღონდ გამორჩეულად ცალკე რომ არიან შენს გულში და გონებაში აი ეგეთი გახდა ჩემთვის...
ყოველთვის გამორჩეულად გემრიელი სუნი ჰქონდა და ყოველთვის გამორჩეულად გემრიელად იცოდა ჩემთვის უკანალზე ჩქმეტა...
ეხლახანს ვნახე...ისევ აჩქარდა გულისცემა...გამიხარდა...ჩავეხუტე, როგორც არასდროს ისე...მინდა ისევ ჩემი მეგობარი იყოს...

გილოცავ დაბადების დღეს......შენ არც იცი როგორ ძალიან მიყვარხარ...

Thursday, October 28, 2010

///

გა20და9ვდა უკვე...ბლენა ან ბნელა...ცას ისევ გაურკვევლად მუქი ფერი აქვს...
ძილთან მოსული ეს სიტყვებიც პოსტად ქცეული ანომალიაა, მიყვარს ასეც ხოლმე...თავში გეგონება ჭანჭველების ჯარი დადის და ეს ჭიანჭველები ნელ-ნელა ჩამოდიან სხეულზე, ჯერ კისრიდან ჩაუყვებიან ზურგს, მერე ყელიდან ჩადიან ნელ-ნელა და მთელ სხეულზე გედებიან... მომართავ ათივე თითს მათ მოსაშორებლად და თვალებიც მინაბული მიყვება ყველა ხელის მოძრაობას და ერთიანად სიამოვნების მორევში ეშვები... წამებშვე უბრუნდები რეალობას და ხვდები რომ თვალების 1/2 უკვე ღრმა ძილშია და მეორე 1/2 კი იმიტომაა ფხიზლად რომ ლოგინამდე მისასვლელი ბილიკი დაგანახოს...
უკვე ჭიანჭველებიც აღარ დადიან...ზამთრის სუსხი შემოეპარა სახსრებს...გაზაფხულის სითბო ხელის მტევნებს...შემოდგომის ფერადოვნება კი თმებს...ზაფხული არ ჩანს...

ტვინში არსებული მაგისტრალები გადაიკეტა...


ერთხელ როცა პატარა გოგო ვიყავი, მინდოდა დიიიიდი გოგო გავმხდარიყავი...

გავითიშე, მეძნება....

Tuesday, October 5, 2010

ერთი დღე.../ანუ უსინათლო ნათება და ჩაის ამნეზია..

დაბრუნდა რუხი დღეების აღლუმი...მინორი მოიტანა...ყველა სადღაც ბუნაგის სიმყუდროვეს ეძებს, ზოგი ცხელ სასმელს ეტანება, ზოგი მუსიკას უსმენს ამინდის შესაბამისს...ზოგი თბილ პლედშია გახვეული ვინმე მეორესთან ერთად...ზოგი მარტო გახვეულა და ელოდება მეორეს...ზოგიც მარტოა და არც არავის ელოდება...
თითო წვიმის წვეთზეა დამოკიდებული ემოციის სიმძიმე...
ჩვეულებისამებრ გაისმის ცის კიდობნიდან სამგლოვიარო ზარები...ვიღაცა ჩუმად გოდებასაც ასწრებს და ბნედადაცემული ფიქრების ერთ წერტილზე კონცენტრაციას ახერხებს...
ასეთ დროს, როგორც წესი, ჩემთვის დავდივარ გაყურსული ფიქრებში, უჟმური სიცივე შემომიჩნდება ხოლმე და სახეამრეზილი ვხვდები თითოეულ გამვლელს, თუმცაღა მაინც ვცდილობ ღიმილიანი მზერა მქონდეს, ღიმილი ხომ ერთგვარად რაღაცა დადებითის გაცემაა...
ნაბიჯები...ჩქარი ნაბიჯები...მხარზე გადაკიდებული საშლელი, კვალის წასაშლელად...კვალის რომლისაც გრცხვენია...კვალი რომელიც ისევ მწარედ გაჭერს წიხლს...მუსიკა კი თან გდევს როგორც დემონი, რომელიც ყველაზე ბნელ კუთხეში გელოდება...
ერთი პატარა ქუჩა...ქუჩა თბილი და მეწამული...ქუჩა სადაც უბრალოდ სასმელში ჩაძირული სულები ბოდიალობენ..სხედან..ეწევიან...კოცნიან...ეხვევიან...ცეკვავენ ტანგოს...
ლამპიონმა ზემოდან დამხედა და მთლად გასხივოსნებულ ალქაჯს დავემსგავსე...ოდნავ გავიწიე...ახლა უკვე ჩემი ჩრდილი უაზროდ საშიშ ზმანებას ჰგავდა...დამღალა ასეთ რაღაცეებზე დაკვირვებებმა... ჩამოვჯექი ერთ მორიდებულ ბარში...დაიწყო ჩაიში ხრჩობის სეზონი? დაიწყო...და დავეშვი ფინჯნის ფსკერზე მძიმედ...გარშემო ახრჩოლებული თამბაქო საყლაპავი მილიდან ჩადიოდა...ჩადიოდა და მთელ სხეულს ამძიმებდა...დავახველე რამდენჯერმე...დავიღალე...ავდექი და გამოვუყევი ქუჩას...
თითოეული მოქმედების ბანალური აღწერაა, თუმცა ეს რეალობის თანმდევია...
ჩემი ჩრდილი დავინახე, ცეკვავდა...არ მივაქციე ყურადღება, უბრალოდ მორიგი აკვიატება მეგონა... დავინახე წითლად მოელვარე ბაფთა თმაზე...დავინახე მორიდებულად საკინძე გახსნილი კაბა... დავინახე ხელის ხელზე შეხება... დავინახე სხეულების მიახლოება და ერთ სხეულად მოძრაობა...წითელი ბაფთის შეხსნა და აურაცხელი ტალღის ჩამოყრა მხრებზე...ნისლი დავინახე რომელმაც შთანთქა ჩრდილი...ეს ყველაფერი დავინახე ხიდიდან ხიდზე...

Friday, August 27, 2010

Sometimes I want...


გამთბარ ჩაის ფინჯანს ისევ შემოვეხვიე და ზამბახების თითო შეხება თითო ემოციას აღიზიანებდა ჩემში... დღე ...... გავიდა...
დღეს ბევრი ადამიანი შემეფეთა...
დღეს ის სიმღერები მოვისმინე, რომელიც დიდი ხანია არ მომისმენია...
დღეს ისევ ჩავიცვი აბრეშუმის ლურჯი ხალათი და დავჯექი...
დღე გავიდა...

ზაფხულის ფეხაკრეფით მოსული ბოლო დღეები ცივი გამოდგა, ცივი იმ ლაბირინთებისთვის რომელიც თითო ადამიანშია და ამ ლაბირინთებში ნებისმიერი რაიმის მოძრაობა ადამიანობის მთელ სისტემას ქმნის...
მიჭირს...
ადამიანების აღქმადობა და შეცნობა დამთრგუნველია...თუ რაოდენ არ ძალუძთ ეს...არადა ყველაფერი იმდენად მარტივია, მარტივად შეგიძლია ჩაჰკიდო ხელი ადამიანს და გააზიარებინო გარემოს მთელი გენიალურობა, თითო ლამპიონის ნათების თბილი ტონალობა, ძველი სახლების სუნი და თუნდაც ტკბილად აყნოსინო ის ქალაქის მტვერიც, რომელშიც ”წაიქცა ბავშვი ნუკრის თვალებით, თმით მიმოზებით”....
მაგრამ ყველა თავის სიმართლეებს სირთულეებში ეძებს და ცდილობენ გაურკვევლობიდან მოსული სურეალიზმით გამოხატონ ეს...

გარეთ წვიმდა...გრძელი გაშლილი თმა სველად მიეკრო ჩემ სხეულს, დაიკლაკნა და წურბელასავით არ მშორდებოდა...კაბა,ძალიან თხელი იყო...ღრმად ამოჭრილი გულით და წინ პატარა ღილებით... კუბოკრული? არა...თითქოს მინდვრის ყვავილები გაებნიათ ზედ...წვიმის სისველემ მთლიანად სხეულს გაუერთიანა, მხოლოდ გამოკვეთილი პატარა ფორმები...მუხლები სიცივისა და მორიდებისგან ერთმანეთთან ახლოს მივიდა მთლად მარტოდ რომ არ ეგრძნოთ თავი...წვივებზე ჩამავალი წვეთები ერთმანეთში მადისაღმძვრელად ირეოდა...ხე გამოჩნდა...და არა ხელი...

Thursday, July 29, 2010

შუაღამ-ეთი-ს დროს დაწერილი რამ...

დღეს კი დამცდა წუთისოფლის ამაოებაზე სიტყვა, თუმცა იმდენად ვადაგადული თემაა, რომ ამაზე საუბარი ასე ღიად, ზედმეტად ყურადღების მიქცევადაც კი შეიძლება ჩაითვალოს დღევანდელობაში... საერთო ჯამში ლაკონურად რომ ვთქვათ კიდევ ერთხელ, ამაოებაა ეს წუთისოფელი, მიუხედავად სილამაზეთა მთელი ფეიერვერკებისა...და მოდით მიზეზ-შედეგობრივი კავშირების მთელი წყებიდან ამოვქექოთ რაღაცეები... "ტყუილი ვთქვა? შევიქმნები ტყუილისა მოამბე რად...მართალი ვთქვა?" და აქ ვჩერდებით... სიმართლის ავკარგიანობის გარჩევას არც ვცდილობ, თუმცა ვიტყვი რომ სიმართლესა და ტყუილს შორის გენდერული თანასწორობაა, რაოდენ გასაკვირიც უნდა იყოს ეს...მათმა თანასწორობამ ამ ეპოქის უღირსი რამ გამოაგდო მუცლიდან და ეს მხოლოდ მათი სინთეზია... სიმართლის სადარაჯო დიდი ხანია მიგდებულია და ლპება წყალში ჩაგდებული ხის მორივით, სიმართლეს არცერთი ბაგე ღაღადებს და მაინც ითხოვენ ადამიანები ერთმანეთისგან სიმართლის თქმას...და სადაა სამართალი...სამართალი შეჭამა დრომ, შეჭამა ხალხმა...და ხალხმა შეჭამა მაინც ეს დრო...წუთისოფელიო, სამართალიო, ამაოებაო...სადაა? სად?! მეგობარი ვუწოდე, ნათესავი ვუწოდე, და ვუწოდე, ძმა ვუწოდე, მშობელი ვუწოდე, თ ა ნ ა მ ო ა ზ რ ე ვუწოდე....და სადააა? რატომ გათელეს, როგორც ხმელი ბალახი...აქაც უსამართლბას ვაბრალებთ? რომელიც ოდესღაც გაჩნდა ისტორიულად თუ არაისტორიულად და გარკვეულ კრიტერიუმად იქცა?...არა და არა...ადამიანო შენ რას აკეთებ, შენაო... მდაბიოობა არისო და თვით ??? აი აქ ჩნდება მკაფიო ხაზი საცოდაობისა...ადამიანების საცოდაობისა...ხორცის საცოდაობისა...ხორცი ლპება, ყროლდება და უფრო მეტად ყროლდება რამდენადაც სიცოცხლეშივე დააწყებინებ ლპობას...
ღამეა...საუკეთესო სიჩუმეა გარეთ...ფართოდ გაღებულ ფანჯარასთან ვზივარ და თავში აზელილი ფრაზების გაფილტვრას და აქ დაწერას ვცდილობ...ცოტა შვებაა... ჩემს თავში მდებარე ჰელიოცენტრული სისტემა არ ღალატობს საკუთარ თავს და არც მე და დისბალანსისკენ ყველაზე ნაკლებად მიბიძგებს...ალბათ ყველაფერი მაინც მოლოდინის ბრალია...მოლოდინის რომელიც მალე შეგვახვედრებს მე და ზღვას და პოსეიდონი ისევ ხელგაშლილი მომეგებება ზღვათა სამეფოში...
ესეც მცირედი გადახვევა შეჩერებისთვის... )

Thursday, May 27, 2010

ღატაკი/ ანუ უსულო რამეზე...


და აი იციან მეგობრებმა ”თუ რა ნაღველს იტევს გული”...
დიდი სიჩუმე...დიდი თვალის დახუჭვა...დიდი სუნთქვა, ღრმა სუნთქვა...ვერ გაქცევა...
ყველა კედელზე, ყველა მინაზე, ყველა ტროტუარზე და ლამბაქზეც კი ეწერა ”ცუდი ხარ” და ამ სიცუდეს გაუცხოებისაკენ ჰქონდა გაკვალული გზა...გზა რომელიც გიქადის წაქცევას ან წამოყენებას...გზაზე სადაც ეკალ-ბარდებს ვერ აცდები...გზაზე სადაც უნდა იპოვო დაკარგული თავი შენი...
გაგება...არსაიდან...? კოშკიდან მხოლოდ...
სიცივისგან სილურჯე მხოლოდ...
სილურჯის უცნაური ზმანებები...გამხმარი და უკვდავყოფილი სილურჯე...
მოიხსნა გვირგვინი...ზედმეტად დამძიმდა... ცდილობს გაწმინდოს...მაგრამ არასწორად...არ იცის...
ადანაშაულებენ არ ცოდნაში... თითს იშვერენ და თრგუნავენ... გამოწვდილი ხელი კი ნელა უფერულდება...
ცოდვის კარიბჭეს ვერ გადმოაბიჯებს? - ძალა თუ ეყოფა...
მეგობარს რა უყო? - დაკარგა...
სხვა მეგობრებს რა უყო? - გაანაწყენა, გააუცხოვა...
სამართალს რა უყო? - მოისროლა...
საკუთარ თავს რა უყო? - ისიც მოისროლა...
სული? - ჩაკეტა სადღაც, მიაგდო...
რა დარჩა? - ბუტაფორია...


ჰოი, შეშლილობავ...გილიოტინის ღირსიც კი არ ხარ...!!! ლაფმა გიუკადრისა და დედამიწის დამამძიმებლად დაეხეტები...ყველა ნიღაბი დაგემსხვრა და დიდმა სარკემ დაგანახა შენი უსულო ხორცი...
შორს...შორს...

სუნამო დაიქცა...დარჩა მხოლოდ შუშის, გამჭვირვალე ცარიელი ბოთლი...

Friday, April 9, 2010

M e t a m o r p h o s e n / Golden Age...

მწუხრის ზარებმა დაიწყეს რეკვა... ჩამოეფინა ბუნების ყველა ნაკვთს...და დადგა წყვდიადი... დიდებულებას შავი მარგალიტები მოსავდა მხოლოდ... გვირგვინში იხლართებოდა მწარე ეკლები... სიმფონია უფრო მძიმდებოდა და ფიქრი შორეული, ღრმა ზღვის შესახებ უფრო ახლოვდებოდა, ზღვა რომელიც ლეთეს ალტერნატივა იყო, ზღვა სადაც დიდი ცოდვა-მადლი ტრიალებდა...

გილიოტინა კეთილშობილებას !!!

გაიტანეთ ეს ჩაკლული სულები, უკვე ყარს... !!! მომგვარეთ ყველაზე მოწყენილი ჯამბაზები და ჩადრით მოცეკვავე ქალწულები... სასმისი შემივსეთ ახალდაკლული თხის სისხლით...
გაისმა ტაში და მუსიკა... !!! სიმფონიამ თავისი ქნა... უამრავი ნიღაბი ტრიალებდა მის გარშემო... მომღიმარი ახალგაზრდები... ფერები ერთმანეთს ცვლიდა, თითქოს პალიტრაზე ყოფილიყო... ხარისხიანი ფერები... იჯდა სცენის უმაღლეს ადგილას და სარკასტულ ტაშს უკრავდა საკუთარ თავს... მოდიოდა რაღაც დასასრული...ეპოქა სრულდებოდა...იჭვნეულობდა ცოტას...
მარგალიტებმა კვდომა დაიწყეს და ყველაზე უძირო უფსკრულის ფერი ხდებოდნენ... გვირგვინი კი უფრო და უფრო მძიმდებოდა...

აანთეთ ყველაზე დიდი კოცონი, თქვენ ყველაზე დიდებულ გარდაცვალებას ნახავთ !!!

Vivat Regina !!!

Tuesday, April 6, 2010

///\\\

იყო ზაფხულის ერთი საღამო...თბილი და ზღვიანი...
ამ საღამოს იყო სალამი...უბრალო სალამი, საღამოსავით თბილი...

იყო ზაფხულის ბოლო დღე...ბოლოჯერ ზაფხულიანი...სასიამოვნო და მოულოდნელი...

იყო შემოდგომის ერთი დღე და დაიწყო...
იყო ლამპიონებით განათებული ძველი თბილისის ქუჩები.....იყო ღიმილი...იყო სიცილი...იყო ტირილი... იყო თბილისი და იყო გული... იყო თბილი სიო თბილისში...

რაც მეტად მოდიოდა ზამთრის სიცივე, მით უფრო მოდიოდა სითბო...მოდიოდა რაღაც დიდი და მოვიდა...იყო ერთგულება და იყო ადამიანობა...იყო ზამთარი და ისევ ძველი თბილისის ქუჩები...ისევ ლამპიონები...ისევ ემოციები...იყო რაღაც დიდი და იცოცხლა ცოტა ხანს...

მერე შეეცადა სიცოცხლის გაგრძელებას...მაგრამ ლუციფერმა იხელთა დრო...იხელთა და წამოეწია წაქცეულს...შხამიანი ვაშლი...

ისევ ეცადა და იფიქრა რომ ფეხზე დადგებოდა, იცოცხლებდა და მიწას მოაშორებდა დასამარებულ ჩაკლულ სულს...როცა იფიქრა რომ მზე ისევ თბილად ანათებდა და სხივი არ იყო უბრალოდ მზის არამედ სიკეთისაც იყო, მაშინ გამჟღავნდა შხამიანი ვაშლის გემო...

არადა გულით იყო... გული რომელიც ცდილობდა ბოლო წამებს ჩაბღაუჭებოდა....

Friday, March 26, 2010

Yesterday.../ ანუ ორი ერთისთვის და ცალცალკე...

1968 წელი... ლივერპული...
ერთ სახელოსნოში ორი სულიერი სიჩუმით ბობოქრობდა...ერთი რამ ჰქონდათ და ის ერთი ვერ გაეყოთ, ერთზე ბჭობდნენ და სხვადასხვა ენაზე, ერთისკენ მიდიოდნენ და სხვადასხვა გზებით...

- რატომ უყურებ მასე, არ მოგწონს?
- კი ძალიან, რა კარგი ვარ...
- თუ გინდა დახიე...
- რას ამბობ, ძალიან მომწონს თქო, თუ ეგრე ძალიან გინდა შენთვითონ დახიე...
- დავხევ, აი ამ დანით, ცოტა ხნის შემდგომ (უჯრიდან დანა ამოიღო)
- ნეტა ვინ გითხრა ეგ ქენიო...

სიჩუმე ჩამოწვა... თვალები აავსო რაღაც უხილავმა,უნდოდა შემოხვეოდა და დაეცვა დახევისაგან... თავის სკამს მიუბრუნდა, ყავით ხელში და ახლა უკვე გვერდიდან უყურებდა ტილოს, რომელზეც თვითონ იყო გამოსახული...ახლობელი მელოდიები გაისმა...ისევ სიჩუმე იყო ჩამოწოლილი, ორი სხვადასხვა განზომილების სიჩუმე, რომელიც იმ სახელოსნოში იკვეთებოდა... თვალები არ შორდებოდა დახატულ თვალებს და ხედავდა ძველს...თავის ძველ სახეს, საიდანაც ძველი ის ილანდებოდა, ძველი აზრები მოდიოდა...Metamorphosen...ცრემლი წამოსცდა...დაენანა... მეორე სულიერი კი თამბაქოში გახვეული ერთ ადგილას ტრიალებდა...მიუახლოვდა პორტრეტს და უკვე თავისი ქმნილების პირისპირ იყო... უყურებდა და არ ეჯერა რომ ცოცხალი იგი იქვე იჯდა და ასე სახეცვლილი...რაღაცით ივსებოდა და იცლებოდა...მის გულში იფლითებოდა და მთელდებოდა ნახატი...მაგრამ თვალებს რას უზამდა? ხედავდა მის წინ აღმართულ მზიანი უდაბნოს ქვიშისფერ და ბინდში მოხალულ მიწისფერ ტონებში შექმნილ გრძნობას...ყელში რაღაც იჩხირებოდა...უყურა ერთხანს და თავი ხელებში ჩარგო...რა ექნა? უნდა ექნა რამე რომ?
ცოცხალი პორტრეტი კი გაქვავებული იჯდა... და უყურებდა შემოქმედს...ძღვნად მადლობას უგზავნიდა არსებობისთვის, მისი სახის უკვდავყოფისთვის და იმ ნაპერწკალისთვის რომელიც უფსკრულს ანათებდა...

უკვე გვერდიგვერდ იყვნენ...ცოცხალი პორტრეტი იჯდა...შემოქმედი იდგა... ორივე ერთიდაიგივეს უყურებდა, ერთიდაიგივე დახატულ სახეს...ორივე სხვადასხვა სიყვარულით უყურებდა და ორივეს სხვადასხვა სინანული მოსდიოდა თავში...ორივეს სხვადასხვა გული სტკიოდა...

დრო სიჩუმით გაილია...
საღამოს ბინდი მიადგა ტილოს...

”გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი...”

ქუჩაში ორი სულიერი მიაბიჯებდა...

Monday, February 15, 2010

Nihil..../ just...little world...

დავიღალე....
არ ვიცი...ალბათ ეს ის ეტაპია ყველაფრით დავიღალეო რომ ამბობენ ხოლმე... არადა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა ამ ყველაფრით დაღლა...არცერთი საქმე მღლის სამწუხაროდ... სულიერმა ,,საქმეებმა,, დამღალეს...არადა ეს არც დაღლაა... უბრალოდ რომ აღარ გინდა ესაა... 1კვირა სადმე წავიდოდი...დავისვენებდი და ვიცი რომ დავბრუნდებოდი ისევ ისე ვიქნებოდი...მაგრამ მინდა... რაც არ მოხდება...ყველაფერს იმას რაც მაწუხებს აქ რომ ვტოვებ და რომ ვეღარ შემაწუხებს მაგის ქვეცნობიერი არ ნდომა ჩნდება...

რეალურად ერთი რამ მაწუხებს, მაგრამ იმდენად ,,ვიტყუები,, ამ რაღაცასთან მიმართებაში, რომ საკუთარ თავსაც არ ვუმხელ...ხო... არადა ეგ მაწუხებს...თუმცაღა მაგ ,,რაღაცამაც,, არ იცის რომ ,,მაწუხებს,,... და ეგ ,,რაღაცაც,, ხანდახან მგონია ჩემნაირად რომელიღაცა განზომილებაშია...

მინდა ზაფხული იყოს... ავიდოდი სადმე სახურავზე მზის ჩასვლისას...ავიტანდი ერთ ქილა ლუდს...დავჯდებოდი... საკმაოდ გამთბარ ჰაერს შევისუნთქავდი და პატარა ფურცელზე დაწერილ ჩემს სურვილს დავანაკუწებდი და გადავყრიდი სახურავიდან...ან თუნდაც იქვე დავტოვებდი...


ხო... არადა საერთო ჯამში... ზედმეტად ვიგრძენი....

საკმაოდ ზედმეტად...