მე და ჩემი ზღვის სახლი

ყველას თავის სამოთხე აქვს მიწაზე.
არსებობს ადგილი რომლიც ეპიცენტრია ყველაზე დიდი შეგრძნებების, არსებობს ადგილი სადაც შენ შენ ხარ და შენ სახლში ხარ. არსებობს ადგილი სადაც ყველაზე დიდი სითბო გხვდება თუნდაც ჩრდილოეთის ქარი ქროდეს და ზღვა მიწას მოასკდეს.
ზღვა შეგრძნებით ყინული და გული ცეცხლი.
შენ მისი ნაწილი და ის შენი.
შეხვდით ისევ ერთმანეთს, მოყევით გაუნდობელი ამბები, მოყევით როგორ დაინგრა და აშენდა ყველაფერი.
სუნთქავ ქალაქით, რომელიც შენი აბსტრაქტული შრეების უკიდეგანობაა.
ისევ გაიკლაკნა თმა სხეულზე და მლაშე სურნელი შეითვისა.
ჰორიზონტები აირია ერთმანეთში, შენი ოპტიკური ილუზიები იმსხვრევა და ახლები ჩნდება, შენი თვალსაწიერი ყოველგვარ დოგმას სცდება და კარგავ სიმძიმის შეგრძნებას.
გიყვარს.
უყვარხარ.
ქალაქში ჩამობნელდა და ღამენარევი ზღვის სურნელი გემების ხმაზე იჭრება ვიწრო ქუჩებში, აივნებზე, ფანჯრებში, სულებში. სხეულს ეხება ნაზად და ნირვანას განიცდი.
სული სწორხაზოვანი.
სუნთქვა არ გახსოვს.
ზღვა სუნთქვაა.
მუსიკა, ლედ ზეპელინი.
ბათუმი.

 10 მაისი 2014 წელი.

Mehman

ტაში შემოჰკრა და დარბაზი განათდა.
პროპორციულობის შეგრძნების დაკარგვა დიდად ძნელი რამ ყოფილა. ხედავ როგორ მირბის თეთრი კურდღელი და ვერ ეწევი, შენ ხომ არ გქვია ალისა.
არც საოცრებათა ქვეყანაში ხარ და არც ცისფერი კაბა გაცვია. საქართველოში ხარ, სადაც ორმოები ნელ-ნელა იზრდება და შენც შავ-თეთრი სამოსი გაცვია.
სტუმარი.
თვალუწვდენელ ქარაფებს იქით შენი თავისუფალი სამყაროა, სადაც "მუჰიბის" ნაწყვეტები ცხელ ჰაერში აბრეშუმივით იშლება. შენ მხოლოდ ის მარცვალი ხარ, რომელიც უდაბნოში ცდილობს აღმოცენებას.
თმა - გაკლაკნილი.
თვალები - ნუში.
სურნელი - ოკეანის.
შენს წინ იგება და ინგრევა კოშკები, ირევა უდაბნოს სილაში და ფეხის გულით გრძნობ როგორი წარმავალია. ხანდახან ასპიტნაკბენივით ცდილობ წინააღმდეგობას გარესამყაროსთან, გინდა იყო მოხეტიალე გლახაკი.
შენ ხარ ეპიცენტრი შენი სამყაროსი.
შენ ხარ მზის ამომავალი ქვეყანა და ოკეანე რომელშიც იგი ჩადის.
შენ ხარ ყველა ოცნების დასაბამი და დასასრული.
შენში ხარობს ხე სიცოცხლისა.
შენ ათენებ დღეს გაზაფხულის სურნელით და აღამებ ვარსკვლავებით მოჭედილი ცით.
შენ ხარ სტუმარი ამ სამყაროში, რომელიც რომელიღაც ღვთისაა.
მადლიერება არ დავივიწყოთ.
მადლიერება თუნდაც 1 წამით.

მე, მეგობარი და ცოტა გაფრენილი თვითმფრინავიც

ცხოვრების ამაოება, უაზრობა როგორც ასეთი.
აზრი საფუძველშივე მოკლებულია ლოგიკას. ლოგიკა მოლეკულებად იშლება და ტვინს კვებისკენ მოუწოდებს.
სურეალისტური ბალიში.
ალბათ სალვადორსაც კი შეშურდებოდა.
გარშემომყოფთა მდაბიო აღზევება. სამყარო ხელის გულია და ამ ხელის გულში ყველა ეტევა, ისე რომ ერთი მუჭის მოჭერით თოვლის ყინულივით გადნება.
ნემსის პატარა ჩხვლეტას ჰგავს და მზად ხარ წახვიდე და იხეტიალო დედამიწის დასალიერამდე. ხარ ერთი მოხეტიალე სული და ხაე ქვეყნიერების შვილი, ქვეყნიერება შენთვის თავშესაფარია. შენ უძღები შვილი ხარ, რომელიც მუდამ დაბრუნებულია, ხან პირამიდებში იკარგები, ხან რომელიღაცა მდინარის დინებას მისცემ ფიქრებს, ისე თითქოს ბარათაშვილს მერანი შენთვის გადმოელოცოს.
სიცოცხლის რეტროსპექტივა რაში მდგმარეობს? მის თანმიმდევრობაში თუ ქაოტურ მოძრაობაში? სამყაროსეული სიკეთეებით იმიტომ ვტკბებით, რომ იგი ქაოსიდან მოდის.
თვალებში რგოლები და ხაზები მერევა, ქვეცნობიერში აურზაურია.

აშკარად ცუდად შემომირტყამს მარილით რკალი.