ნაწერი სხვა ნაწერების დასაწყებად

ერთხელ ისიც ძილში...
7 დეკემბერია და სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა რომ მეძინება. მაგრამ ყველაფერი ხომ არაა ეს. საკმარისზე მეტი ფიქრი მიწევს უკვე ბოლო რამდენი ხანია. დროის შეგრძნება აღარ მაქვს, მირბიან სუსხიანი დღეები. ხანდახან დავფიქრდები და მენანება დრო რომელიც ვერ მოვახმარე საკუთარ ინტერესებს სათანადოდ, მაგრამ ამ დროის ხარჯვის მიზანიც ჩემი ცხოვრების ნახევარზე მეტს მოიცავს. ჩემი ინტერესებისთვის მაინც ვიცლი დროდადრო.
ზამთარი მიშლის ხელს.
პარალელური სამყარო.
"ქვე წვა ვით კლდისა ნაპრალსა ვეფხი პირგამეხებული"–ო თქვა და ყვლაზე გენიალურად გადმოგვცა ქალის სიძლიერე. ქალი თავისი ბუნებით ველური მხეცი. ხავერდივით მხრებს ვნების ალმური ასდის.
ქალი მაცდური.
ფერადოვნების მფრქვეველი.
სატყუარა.
აბსტრაქტულ ფიგურებად სერავს გაშიშვლებული ალვის ხის ტოტები ვარდიფერ ჰორიზონტს, სადღაც მზე ჩავიდა. სადღაც მუსიკას უდარდელად უსმენენ. სადღაც დარჩა სინორჩის განცდაც.
ლამაზი თმა მაქვს.
ერთ რაღაცაზე ვფიქრობ. აი ის ზღაპარი რომ მგონია და მისი განხორციელების შანსი რომ არის.
არ მიყვარს აქეთ რომ მიდის ჩემი გონება.
საკმარისია.
30 წუთი დარჩა.


მოწყენილი ვარ.

ფსიქოდელიურმა ბლუზმა ასე ქნა

გვიანი შემოდგომისთვის უცნაური მძიმე სუსხი, სულს ამძიმებს.
სიცივე ხისტს ხდის ყველაფერს. ბუნება ბოლო სიტყვებს ამბობს.
ქალი ზღვასავით მშვიდი.
თმა გაზმორილი გველივით, თმა უფსკრულის კიდემდე წვდებოდა და ბრილიანტის ბრწყინვალებაც მატულობდა.
სურნელი სველი თმის, გაიხლართა ხელები მასში.
ქალი დაიღალა და დაწვა.
მის გონებაში გაიშალა ჰორიზონტზე მოარული ემოციები, მოგონება წარსულის, აწმყოსი და მომავლის.
წარსულმა თავისი წაიღო, აწმყო გაურკვეველი? მომავალი ბუნდოვანი.
დროის უმისამართო დინება თავისას შვება. მოკლე დღის სიმოკლევე ამბავს ამოკლებს, ამბავი რომელიც ყოველ დღე იქმნება, ებმევა ერთმანეთს და უსულო წიგნად იკვრება.
ცარიელი ფურცლები.
თმა მოარულია მის სხეულზე. სიშიშვლის სიმძაფრეს მალავს ყველაზე ღიად.
ალბათ ერთხელ ერთ ამბად მოვთხრობ ყველაფერს ან არც მოვთხრობ. ამ ყველაფერს ხომ ეპოქალური მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის, აბა ისე ამდენს ხომ არ ვიფიქრებდი მასზე.
სრული უწონობა? სადაა? ზღვაში...
თმა ისევ უფსკრულისკენ ექაჩება.
თმა ლოხ ნესის ურჩხულს ეძებს.
ხვეულებში გამქრალი ყველა სურნელი, ყველა შეხება და ტკივილი. როგორც გველის თითოეული დაკლაკნვა არის სიბრძნის მეტყველება ზიზღში გაფანტული.
ის ისევ დაწვა, ისევ გაიშალა ჰორიზონტზე მხოლოდ მოგონებები, არანაირი სინანული, მხოლოდ სიმდიდრის შეგრძნება.
დაკარგული ნივთის დაბრუნება სურს მხოლოდ.

ამჯერად ამ ყველაფერს მხოლოდ და მხოლოდ ზეპელინის ელფერი აქვს...

...

თბილა დღეს.
მეც კარგად გამოვიყურები.
საერთოდ კარგი ამინდი + კარგად გამოვიყურები, ერთგვარი ტანდემია. ყველაზე ცუდი ხასიათის მესაც კი რაღაც ოდნავი სიმსუბუქე მეპარება ხოლმე.
კარგად გამოვიყურებიში რა იგულისხმება? მე რომ მიყვარს ისეთი დეტალები რომ დამდევს გარეგნულად, დერეფნებში, სართულებზე, ქუჩის მონაკვეთებზე რომ გაოცებას არ მალავს.
კარგი.
გუშინ ღამე დავასრულე "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები"... აქაც შემიყვარდა ერთი, მთავარი გმირი ზაზა შემიყვარდა. როგორც ოდესღაც "დიდოსტატის მარჯვენა"–ში მეფე გიორგი შემიყვარდა, როგორც დოსტოევსკის "იდიოტისთვის" მინდოდა მოვლა და ჩახუტება.
ველოდები"უცხოს".

გემოვნება გაქვს.
წერის ნიჭი გაქვს.
ქალური სინატიფე გაქვს.
სული, გული და გონება გაქვს, როგორც მთლიანობა.
ჩაიში ერკვევი.
საინტერესო ხარ.
სექსუალური ხარ, აი მისტიკურად სექსუალური.

გამეღიმა, ოღონდ არა ჯოკონდასავით. მესამე ღიმილია, საკუთარ თავს რომ უღიმი. უღიმი იმას რაც გტკენს ნუთუ?
ზაზა ალბათ გულით გამიგებდა ბოლოდმე, სადღაც შევუყვარდებოდი კიდეც, მაგრამ აი ისე, ცუდი ცხოვრების გამო რომ სრულფასოვანი შეყვარებულობა არ იქნებოდა.
იდიოტი ყველაზე კარგად იქნებოდა ჩემთან, ბედნიერად, სასიამოვნოდ, მაგრამ წავიდოდა, თავისი სუსტი ბუნების გამო.
მეფე გიორგი? რაღაცას ვერ გაუძლებდა, რასაც ვერავინ უძლებს. ოღონდ არ ვიცი ამ ვერ გაძლებას როგორ გამოხატავდა.

ჟასმინის ჩაი გავუყავი. არა, მთლიანად მას გადავულოცე.
დამონება.

ვერ ვუყრი თავს.
მაინც რა უცნაურად კარგად გამოვიყურები დღეს

1st..2nd...3rd...9th

ახლა ერთი, მსოფლიოსათვის უკვე ბანალური, კითხვა გამიჩნდა, ნეტავ რა იმალება ჯოკონდას ღიმილში?
და საერთოდ იღიმის რომ?
ქალი მიმნდობი და სასტიკი, ეპოქალური მნიშვნელობის ფენომენი, რომელიც შობს ორ უკიდურესობას და მას შორის არსებულს.
ქალის ღიმილი მძიმეა. თუ გიღიმის ან იმდენად ძლიერად უყვარხარ, რომ მხოლოდ ღიმილი შველის ამის დაფარვაში, ან იმდენად უარყოფითადაა შენს მიმართ განწყობილი რომ ზრდილობის გამო ცდილობს არ გადმოანთხიოს ბოღმა შენზე. საერთო ჯამში ღიმილი ქალის საფარველია, რომლის უკან უამრავი რამ იმალება. აი ამის ამოხსნას ცდილობს კაციობრიობა უკვე რამდენი ხანია. ღიმილი კი ინდივიდუალურია.
გეგმა მქონდა, რა წიგნების წაკითხვას ვაპირებდი და უცბად სრულად პირველ ადგილას ამ წიგნებში აკა მორჩილაძის – "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები" აღმოჩნდა, გარკვეული გარემოებების გამო. ჯერ მხოლოდ ნახევარი წავიკითხე, არ დავწერ აქ რა გავიგე და რა არა, უბრალოდ ჩემთვის უკვე ცნობილი ისტორიაა ჯერჯერობით.

პრელუდიაა პირველი.
უბრალოდ გრძნობ, კარგია, თბილია, მოგწონს.
ღრმავდება.
მეორე. გააზრებული, ემოციურად დატვირთული და მძაფრი.
ყოველი სამი ქმნის სრულყოფილებასო,ნათქვამია.
დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე.
სხეული ხურს.ფიქრები ხურს.
მეცხრე.
ხან სიმფონია, ხან ნაწყვეტი, ხან უბრალოდ ყველანაირი ბოლოს აღმნიშვნელი.
ყველაფერი რღმად ნათელია.
არც საკრალურია, არც არაფერი.
უბრალოდ მიყვარს.

28 და მარჯვნივ

სიმძიმე.
არ ემსახურება ეს ნაწერი დეპრესიის არცერთ სახეს, უბრალოდ 28 სექტემბერივით მუქ ფერებში ვარ.
ამხელა სამყაროში სრული სიმარტოვე.
მეგონა...მეგონა...მეგონა. ეს სიტყვა 21–ე საუკუნის სამყაროში არ უნდა არსებობდეს, რადგან არაფერია საგონებელი, ან არის ან არა. ადამიანები გასცდნენ ჰომოსაპიენსის არსს და უფრო მეტი შესაძლებლობა აქვთ, შექმნან ის რაც უნდათ და ამაში მოიაზრება მთელი მატერიალური და არამატერიალური სამყაროს თავისებურებანი, მაგრამ გაანალიზება ამ შესაძლებლობისა მასიურად არ არსებობს, ამიტომ ისევ ჰომოსაპიენსების დონეზე რჩებიან. და მაინც, რისი თქმაც მინდა ცოტა ბუნდოვნად დავტოვებ, ყველამ გაიგოს თავისთვის. კიდევ ერთი რამ მიკვირს, რატომ ეზარებათ ადამიანებს არსებობა და მისით ტკბობა? არ დავწერ აქ სიმარტივის თავისებურებებზე, მისადმი ადამიანების რთულ მიდგომაზე, გაურკვევლობისგან ფარულ თუ არაფარულ დეპრესიებზე, ეს ყველაფერი დიდ დროს წაიღებს და შეიძლება კადნიერებაშიც ჩამომერთვას. უბრალოდ დაკარგეს სიტყვა "ჰარმონია" გამოხატული არა მხოლოდ 8 ანბანურ ასო–ბგერაში.
მოვიწყინე? ძალიან ბევრ მოსაწყენ ადგილას და მომენტშიც კი არ ვიწყენ ხოლმე. უბრალოდ "რასაცა გასცემ შენია, რაც არა დაკარგულია" ჩემზე არასდროს ვრცელდებოდა.
დღეს მივდივარ კლასიკური მუსიკის კონცერტზე, რაღა დაგიმალოთ და ისევ მარტო.
ცოტა განტვირთვა.
წარმოიდგინეთ, რამდენ რამესაც აქ ვწერ ხოლმე, ყველაფერი რაღაც დოზით და ფორმით მხვდება და შემდგომ ვწერ, მადლობას გადავუხდი იმ ადამიანებს და მოვლენებს რომლებიც მიბიძგებენ ყველაფერ ამის დაწერას.
აი, ზუსტად ახლა მივუსადაგე სიტყვა ჩემს მდგომარეობას, იმედგაცრუებული ვარ. რომ განვმარტო ეს იმედგაცრუება, ორმაგი უარყოფა გამოდის ასე, რომ ესეც დავტოვოთ ასე. ბოლო დროს ბევრ რაღაცას ვტოვებ ასე.

და მაინც ...

უსასრულო ინიციალები

შორიდან ექოების ხმა ისმის.
მინუს უსასრულობიდან, პლუს უსასრულობამდე.
უცბად დაიგრიალა და პოსეიდონის რისხვით მოსულმა შთანთქა მიწიერი ვნება, მოარული.
აი რა დრო დადგა, ფურცელმა ძალა დაკარგა. გაცვდა, გაშავდა, წიგნადაც ვერ იკინძება.
შემოდგომა.
ემოციები შიშვლდება. მიწას სწყურია რაღაც სველი, სწყურია ცის გოდებით მოსული კაცობრიობის ცოდვა.
ღმერთების რისხვით მზე გაორებულა. ესეიგი ყველა ის ემოცია გაორდა რომლითაც ვინმეს მზეს იფიცებდნენ? ყველას ჩვენი მზე გვქონია და იყოს ის მეორე მზეც იმ პირველთან, მაშინ იმის შიშიც არ უნდა გვქონდეს თუ "მზე ჩაესვენა ბნელსა ვჭვრეტთ, ღამესა უმთენაროსა", მეორე ხომ მაინც დარჩება.
რისხვა თუ მადლი, ეგეც საკითხავია.
ყოველგვარი ადამიანური ტკივილის დასაბამი რა არის, თუ არა ჩვენსავე თავში გაღმერთებული მოლეკულები. ეს მოლეკულები ქმნიან იმ ატომს რომელიც ქალს ნაღმად აქცევს...ატომური ქალბატონი, ჩემთვის ესაა. დიდებული მოარული რამ, ემოციათა მთელი კასკადი, დახვეწილობა, ყველა საიდუმლოს გასაღები, თავდავიწყების მორევი, გველი...კაცობრიობის ცოდვა! აი ატომური ქალბატონი როგორია!
Die Frau mit den zwei Gesichtern
მე მაპატიეთ აზრი გამიწყდა.

Her Ladyship

მარტო გრძნობდა თავს...
როგორც ყოველთვის საღამოს გრილი შხაპი, შიშველ სხეულზე დაღლილად მოცმული მოკლე ხალათი, ჩაი, მუსიკა, სიბნელე. ეს იყო მისი ყოველდღიურობა. ხო და ინდური სურნელოვანი ჩხირის დანთება აუცილებელი კომპონენტი.
ამ საღამოსაც ყველაფერი იგივე იყო, მხოლოდ ალკოჰოლი იყო ახალი საგანი. ფიქრები უფრო ირეოდა, რასაც ფსიქოდელიური ბლუზი მეტ სიმძაფრეს მატებდა, სხეული - მხურვალე და ნაზი. თმა უშველებლად გრძელი და სრიალა. უყვარდა გარემოს შექმნა, ეხლაც ტკბებოდა ამ გარემოთი. საერთოდ მთელი ცხოვრება რაღაცას ქმნიდა.
აღმოსავლური მუსიკა.
აღმოსავლური მუსიკა რაღაც განუსაზღვრელობის და სივრცის ულევ მარაგს გვაძლევს.
სიცხე.
ყოველი უჯრედი რაღაცნაირად იკუმშება და ფართოვდება თითქოს, გინდა კანს დაეხსნა. მხარი შიშველი და აბრეშუმისებრი. სხეულს გასცდა, თვალები ქვემძრომივით ოდნავ მოჭუტა და ცალი ლოყით გაღიმებული უყურებდა საკუთარ თავს. არაფერზე ფიქრობდა და ზუსტად ამ არაფერზე ფიქრისთვის ააშენა მთელი ეს სიტუაცია.
შემოდგომის სასიამოვნო საღამო, რბილი და ემოციური, რა იქნება რომ...არა აქ გაგრძელება არ ღირს.
ახლა იგი ზმანება იყო, ზმანება რომელიც უბრალოდ დაიღალა ზმანებად ყოფნით. რეალობის საზღვრების დარღვევა ყველაზე კარგად შეეძლო, ალბათ ესაა მისი ყველაზე დიდი უარყოფითი რაც გააჩნია, მაგრამ უყვარდა მაინც.
ახლა იგი არ იყო ადამიანი, გადაქცეულიყო მდედრ ასპიტად. სხეული - თხელი, უბრალო, გამოკვეთილი, ნაზად მკვრივი, სრიალა...ყველა ემოცია ჰაერში ქრებოდა.
და მაინც აქ დავამთავრებ მე, მეტი არ ღირს.

...but autumn

შემოდგომა ვიგრძენი.
მიუხედავად იმისა, რომ ზაფხული ძალიან მიყვარს, შემოდგომას სულ სხვა რამ მოაქვს, სიცივენარევი ამინდები და ხასიათებიც, ჩაის სხვადასხვა არომატები, სიმყუდროვეს ადვილად იპოვი, ოდნავ თბილი სამოსი, წიგნებიც განსაკუთრებულად კარგად იკითხება, მუსიკა სხვანაირად ჟღერს, განსაკუთრებით კლასიკური მუსიკა. რაღაც დონეზე ჩემი ახლანდელი მდგომარეობაც კი აღვწერე.
რაც შეეხება ზღვის ემოციებს, რაღაც არ მინდა ბათუმზე ცალკე გავაკეთო პოსტი, ალბათ იმიტომ რომ თითქმის არაფერი ხდებოდა, ძირითადად სახლში ვიყავი, ვკითხულობდი წიგნებს, გავდიოდი ზღვაზე, შევიგრძნობდი, ჩავდიოდი ფსკერამდე და ვცდილობდი ჩავხუტებოდი. საღამოს გასეირნება და ასე გადიოდა დღეები.
გრიგოლ რობაქიძის "ჩაკლული სული" რომ წავიკითხე კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ საჩემო მწერიალია ეს ადამიანი. მიყვარს მისი წერის სტილი, მისი შედარებები, მისი სიმძაფრე. პატარა ამონარიდს მოვიყვან: "კაცმა შეხედა ქალს. იგი წამომართულიყო. ველური ნესტოებით ისრუტავდა შორეულ სივრცეებს. ის იყო ძუ, მიწისა და მიწის სუნთქვის შეკრული ძალა. კაცი უძრავად იდგა. კვლავ სტანჯავდა ნეითის ნათქვამი:" ნაყოფი, რომელიც მე ვშვი, მზე იყო..." როგორ? ღვთიური სხივი მოხვდა მეორეს, ბნელს, გაურკვეველს, წიაღს, დედაკაცს. ამით დაიწყო ღმერთის ცხოვრება, მაგრამ ღვთიურს უნდა შეეწირა თავისი ძალის ნაწილი.სიბნელიდან სინათლე წარმოიშვა, წიაღმა შვა მზე. გველს არ შეუცდენია პირველი ადამიანები. "თუ იმ ხის ნაყოფს იგემებთ, იქნებით როგორც ღმერთები." ევამ იგემა, ადამმა იგემა - და იყო დაბადება და ღვთიური საქციელი."
ჩამოვიტოვოთ წიგნები, მხოლოდ იმას ვიტყვი რომ წასაკითხ გეგმაშია ალბერ კამიუს "უცხო", თეოდორ დოსტოევსკის "ეშმაკნი" და კნუტ ჰამსუნის "მისტერიები".
შემოდგომა...ყველანაირი ემოციის გამძაფრება და გადასხვაფერება. ამ დროს გონების მექანიზმი სხვანაირად იწყებს მუშაობას. კლასიკური მუსიკა როგორ უხდება შემოდგომას, ყველაზე დიდი დოზით შემოდგომაზე ვუსმენ ხოლმე.
ეს ჩემგან: http://www.youtube.com/watch?v=iFvqvZOtCF0&feature=related
ღამე გრძელი და მისტიური. ბუნება ვნებიანად შიშველი. ჰაერი მკაფიო. სურნელი მკაცრი. თვალები გახელილი. სხეული მორიდებული. თმა აფორიაქებული. გრძნობა აშლილი.

ძალიან მძაფრად დავიწყე აღქმა ამ შემოდგომის.

ნაპოვნი მე

ეს ვიპოვე tumblr-ზე და მაშინვე მივხვდი რომ ჩემია, მე ვარ, მე მეკუთვნის და ყველაფერია გამოხატული ჩემი. უამრავი რამ წერია ამ ნახატზე, ასე რომ ყველამ თავისებურად წაიკითხოს

სათაურების კრიზისი

თავდაპირველად, სალამი...
ადვილია სხვისთვის იმის თქმა, რასაც თავს არიდებ...ერთი კარგი რამ სჩვევია ადამიანთა მოდგმას, სხვისთვის რჩევათა მთელი კორიანტელის დაყენება, თუმცა ეს ახლა რატომ ვთქვი და საიდან მოვიტანე არ ვიცი...ძალიან გათიშული ვარ, მხოლოდ 2-3 საათი მეძინა და ისე ვარ, სხვა განზომილებებს ვხედავ. ისე, მიყვარს ამ სხვა განზომილებებში ბოდიალი, პირამიდაში გარდატეხილი სხივებიც სხვა ფერია და მელოდიებიც ნოტებად დაშლილი დაფრინავს...სრული უწონობა...
მაგრამ წონა თუ არ მივეცით საკუთარ თავს, სულ დინამიკაში ჩემი მტერი იყოს, წონა გვაჩერებს ერთ კონკრეტულ ადგილას და ხანდახან გაჩერებაც სასარგებლოაო, აბა თაგვები ხომ არ ვართ, სულ ვთხაროთ, ვთხაროთ, რომ ბოლოს მაინც კატა გამოვთხაროთ.
დამბურძგლა...ჩემს დაბურძგვლას რამდენიმენაირი დეფინიცია აქვს, მბურძგლავს როცა: რაიმე მეამაყება, რაიმე ეროვნულს ვუყურებ ან ვუსმენ, ვუსმენ ლედ ზეპელინს და როცა მიყვარს.
ადამიანებმა არასდროს უნდა დავკარგოთ ის რაღაცეები რაც შინაგან სამყაროს გვივსებს და დამიჯერეთ ყველაფერი ეს მხოლოდ ჩვენ ხელთაა, თუ დაკარგავ შენი ხელით კარგავ და არანაირი გარემოებაა შუაში. ერთხელ როცა ხელები გავშალე და მივეცი გზა ჩემს სამყაროს ნაწილებს მდინარესავით გადინებულიყო, მივხვდი მხოლოდ ხორცი რჩებოდა მოარული და სასწრაფოდ მოვუჭირე მარწუხები.
შ ე ი ნ ა ხ ე თ და გ ა ა ვ ს ე თ...
ერთი რამ არის კიდევ, ყველამ თავის პანდორას ყუთს კარგად მიხედოს და გადამალოს, მხოლოდ შავ კვალს ტოვებს ჯოჯოხეთური ფერადოვნებით აბმული თვალები...

თამაშთა თეორია/ ანუ ფსევდო ურთიერთობები

ეს დავწერე ერთხელ, ეხლა კი კორექცია გავუკეთე და ისე ვდებ აქ, რადგან აქტუალობა არ დაუკარგავს ჩემთვის...

რა არის თამაშთა თეორია ? ეკონომიკურ ენაზე განმარტებულია, რომ იგი არის სტრატეგიულ სიტუაციებში ადამიანთა ქცევის შესწავლა. ,,სტრატეგიულით,, აღვნიშნავთ ისეთ სიტუაციებს, რომლებშიც თითოეულმა ადამიანმა გადაწყვეტილების მიღებისას უნდა გაითვალისწინოს ის, თუ როგორ მოიქცევიან სხვები მისი ქცევის საპასუხოდ.
მოდით გავცდეთ სიტყვა ეკონომიკას და ყოველივე ადამიანთა ჩვეულებრივ, ჩემი აზრით კი, არც თუ ისე ჩვეულებრივ ურთიერთობებში გადმოვიტანოთ. ძნელია ადამიანთა ქცევის შესწავლა, პრინციპში რაღაც დონეზე შეუძლებელიც, ადამიანი ხომ უდიდესი ფენომენია თავისი შინაგანი სიმდიდრეებითა და სიბინძურეებით. სტრატეგიული სიტუაციები ბევრი ადამიანისთვის უცხოა, იღებს გადაწყვეტილებას ისე, რომ არ ითვალისწინებს რეზულტატს, რომელიც შეიძლება მომაკვდინებელიც იყოს. რეზულტატს, რომელიც საკუთარი თავისგან არის გამოწვეული, ხშირად ავიწყდებათ, რომ სხვისგან იღებენ. და ვინ არის სხვა? ეს არის პირი, რომლისთვისაც ასევე ცნობილი უნდა იყოს სტრატეგიული სიტუაციები, მაგრამ ასე არ არის ძირითადად. რეზულტატი კი უარყოფითი მიიღება როგორც წესი. ადამიანთა ქცევაში მასიურად უგულებელიყოფა სხვათა გათვალისწინება, რასაც ვთვლი, რომ არასწორია... ურთიერთობები...დიდი ლაბირინთები.... ეს ხომ არამარტო სტრატეგიულ სიტუაციათა ჩახლართული ლაბირინთებია. და მაინც ის ხიბლი, რაც თან სდევს ნებისმიერი სახის ჰომოსაპიენსურ ურთიერთობებს, ჩვენთვის, ადამიანებისთვის შეუცნობელია და აქტიურად განვაგრძობთ საკუთარ თავთან ჭიდილს იმისთვის, რომ არ დავუშვათ შეცნობის შესაძლებლობა....

Back again?

ჰორიზონტი.
თითქოს არაფერი და რიგზეა ყველაფერი და პრინციპშიც ასე ჩავთვალოთ, მაგრამ ძნელია როცა ჰელიუმით გაბერილი ბუშტივით დაგყვება ერთი ფიქრი თან და ელოდები როდის გასკდება...და გეშინია.
რა მონოტონური გამოვდივარ, მაგრამ ეს არაა მოწყენა, უბრალოდ გააზრებული მონოტონურობაა. ბევრი რამ არის რასაც ვაჩუმებ და ვინახავ, ასე ჯობს.
ეხლა ლედ ზეპელინის ქვეშ ვწერ, ამერია თავგზა : )
ყოველთვის მაფორიაქებს და მრევს, მასთან დაკავშირებული ყველაფერიც...არასდროს მეგონა თუ ისევ ჩაერეოდა რაიმეში...
გავიქცე მინდა და ვერ გავრბივარ, არ მაქვს გასაქცევი, არ არის არც გზა და არც გავიქცევი, რადგან მე ვირჩევ აქ ყოფნას. გაქცევა რადგან ვახსენე ნუ გგონიათ რომ პრობლემები მახრჩობს ან რაიმე მსგავსი მოსაწყენი რამ არის შუაში, გაქცევა რამდენიმე მნიშვნელობით ვთქვი...
რა იქნება, რომ....არა არაფერი,აქ არ დავწერ და საერთოდ არ დავწერ და არც ვიტყვი...რაღაც სენტიმენტებს ვატყობ ჩემ თავს და არ მომწონს ეს მე, არადა რეალურად ყველაფერი საუკეთესოდ ვიცი და ამ ცოდნას უარვყოფ დაჟინებით, ეს მომწონს სადღაც კიდეც, მაგრამ აკრძალული ხილის ამბავს მაინც ვერ გადაასხვაფერებ ადამიანი, მთავარი ისაა რომ იხმარონ ჭკუა და არ აკრძალონ, რომ უფრო არ წაეტანო. ვერ ვიტან ადამიანი საკუთარ თავს რომ იზღუდავს და ამას ვაკეთებ მე, მაგრამ მე რომ მკითხოთ ვიცი რასაც ვაკეთებ და ასეა სწორი და ეს ასე უნდა იყოს და ჩამოვყვები მთელ არგუმენტებს. საინტერესოა შემდგომ პოსტში რას ვიტყვი, აქტუალურობაში რა შეეჯიბრება რას...
რა იქნება რომ...

ესეც თქვენ, კაი ბლუზური ლედ ზეპელინი
http://www.youtube.com/watch?v=0vtxuQmDoTE&feature=related

Deus Vobiscum!

- - - - - -

წესით ის ეტაპი უნდა იყოს ჰორიზონტს რომ უყურებ ჰორიზონტობდეს, მაგრამ აი რა ხდება...იდეები თავისუფლად კი დაფრინავენ და შემოქმედებითად ვიხარჯები, მაგრამ წეღან როცა ლამაზ ბანტს ვკრავდი გულსაბნევისთვის, კანკალმა ამიტანა, გაიარა ყველა უჯრედი და რიტმულად ამაფორიაქა. მიზეზები არც ისე ცოტა და არც ისე უმნიშვნელო. ზოგადად საკუთარ თავს ვთხოვ ყოველთვის ბევრს, ადამიანებისგან კი მხოლოდ ყურადღებას ვითხოვ, ეს არის ჩემი მაქსიმუმი სხვა ადამიანების მიმართ მოთხოვნებიდან.
ნუთუ ბევრია?
დღეს დაღლილი ვარ, მაგრამ მაინც წონასწორობას ვინარჩუნებ, ზოგადად შევეჩვიე ამ კონდინციას, საუკეთესო მდგომარეობაა წონასწორობის მდგომარეობა, მიუხედავად გარკვეული შინაგანი წინააღმდეგობებისა და პროტესტებისა.
აი ადამიანებს არ ესმით, როცა რაიმეს "ეჭიდებიან" ან შეეჭიდონ ან ნუ აგდებენ ნახევრადშეჭიდებულს, არასდროს მესმოდა ეს. იქნებ ეს ჩემი უარყოფითიცაა რომ მე ბოლომდე "შეჭიდება" მჩვევია და არსებობს რაიმე დაუწერელი კანონი ამის ცდომილების შესახებ? არა ხო :/
გული მწყდება და არც იმას დავწერ რაზე მწყდება, მაგრამ გააზრებულად და სწორად მწყდება გული და ესაა ცუდი ზუსტად...აი როცა რაღაც პროცენტით ეჭვი მაინც გეპარება შენი გულის წყვეტის სიმართლეში მაინ გაქვს იმედი რომ არ ხარ სწორი შენს გულის წყვეტაში, მაგრამ როცა არ არსებობს ეჭვი, აი ამ დროს გრძნობ მთელი სიმძაფრით ამ გრძნობას.
რაიმე კარგი წიგნი მინდა...

How I wish how I wish you were here...ისევ pink floyd-ის ქვეშ ვწერ : )

song of hope...

Hello?
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.
Is there anyone at home?
Come on, now,
I hear you're feeling down.
Well I can ease your pain
And get you on your feet again.
Relax.
I need some information first.
Just the basic facts
Can you show me where it hurts?
მლაშე გემო იგრძნობა...სიმლაშეს წყალი უხდება, წყალი კი ყველაფერს აქრობს, რეცხავს და შლის. ეს ის დროა როცა ადამიანებთან კონტაქტი იზღუდება და მკაცრად განსაზღვრული მოქმედებები იკავებს ადგილს, ამიტომ მოვდივარ აქ და ცოტას ვთავისუფლდები.
დედოფალიო...გილიოტინაო...სცენაო...ნიღბებიო...წავიდა გენაცვალე ის დრო, წავიდა.
რა მენატრება და სადმე გაშლილი ადგილი განუსაზღვრელობის გრძნობას რომ ტოვებს, იმ ადგილზე ჩემი საყვარელი მუსიკის მოსმენა, ღრმა ჩასუნთქვა და ძლიერი ჩახუტება. ძნელია როცა სიცარიელე ახლოს არის და არ გინდა მოგიახლოვდეს...არადა მარტივად შეიძლება წელიწადის ამ სეზონით ტკბობა.
ასეა თუ ისე დავაკვირდი რა, აღვნიშნავ რომ გაჭირდა და თან ისე რომ ეს სიტყვა შეესაბამება ცხოვრების ყველა ასპექტს, განსაკუთრებით გაჭირდა ჩვენში, ადამიანებში. გვიჭირს ფიქრებში, გვიჭირს მოქმედებებში, გვიჭირს თავისუფლებაში, გვიჭირს საკუთარი მეს დაცვაში, გვიჭირს არსებობა...რატომ და ძირითადად ჩვენი სურვილების დათრგუნვაში ვატარებთ ცხოვრებას და საკუთარი თავის ჩარჩო პირობებში მოქცევას ვცდილობთ, ვითომ ასე იმ "ერთის" მიღწევისკენ უფრო წინ მივიწევთ, თუმცა ის "ერთი" ძირითადად არ არსებობს და ცხოვრების გარკვეული ეტაპის ბოლოს აღმოვაჩენთ რომ ნახევარზე მეტი სიცოცხლე იმაში გავლიეთ რომ იმ "ერთისკენ" მივდიოდით, არადა ყველაფერს რომ დავაკვირდეთ მარტივადაა, როგორც წესი ყველა დროსა და სივრცეში წინ გვიდევს პირობითი "განძი" რომელიც შენია, უბრალოდ უნდა გამოიყენო სწორად, მაგრამ ჩვენ რისი ადამიანები ვართ რომ ლაბირინთის დასაწყისში არ დავდგეთ და იქიდან ვეცადოთ განძის ძიებას. ეხლა ვინც ამას წაიკითავს, იტყვის ამას უყურე გამოაცხო რაღაც სიტყვები და თავი შემოქმედი ჰგონიაო...არადა მე მხოლოდ იასამნის სურნელი მინდა, დიდი სივრცე, მუსიკა და ჩემ თმაში გახვეული თბილი ხელები...

same

დღეს რაღაცეებს ვფიქრობდი ორ უკიდურესობაზე და მხოლოდ ამ ორის არსებობის აფსურდზე, მაგრამ აი ეხლა მივადექი იმ აზრს რომ არსებობს ორი უკიდურესობა ერთ რაღაცაში, ესაა "გაგება" და "არ გაგება" აქ მესამე არ არსებობს...მესამე მხოლოდ მისაღებია ნებისმიერი სხვა მოვლენისთვის.
და რა ხდება? აი ერთ დღეს ავდექი და მივხვდი რომ ცხოვრების მრავალფეროვნებებს შორის უმრავალფეროვნესობამ გაიელვა...ნუ კაი გაიელვა. შემდეგ გამოიელვა...ნუ კაი ესეც გამოელვება. და ბოლოს დადგა ჩემს წინ და შემომაჭყიტა, ოპტიკური ილუზიებიდან ტვინამდე მივიდა და დავჯექი. დიდი ხანია ასე არ მოვკალათებულვარ, თბილად და მყუდროდ, უბრალოდ სხვანაირად და სწორად.
მაგრამ ჰოი " " მეთქი და რად გინდა...ისევ ვუბრუნდებით ნაწერის დასაწყისს.

და საერთოდ მე ხშირად უკიდურესობის მესამე მხარეს ვემხრობი, რომლის ახსნას ამ ნაწერში არ ვაპირებ, დაინტერესების შემთხვევაში პირადად მივიღებ კითხვას...

1-ის 25 წუთია. მარცხენა ხელზე ჩამოდებული თავი დამძიმებულა. რატო არაფერს ვუსმენ? ეხლა ეს ნაწერი მოწუწუნე ინსომნია დამართული ადამიანისას გავს და მეცინება :)არც ინსომნია მჭირს, არ წუწუნი მჩვევია, უბრალოდ ვერ ვისვენებ. აი როცა ვერ ვისვენებ ყველაფერს ვაკეთებ იმისთვის რომ მოვისვენო, ნუ აქაც არსებობს გარკვეული რისკები და ამ რისკების არასწორად გათვლის შემთხვევაში, ჩემი ხისტი ხასიათის მექანიზმი იწყებს მუშაობას და ყველაფერი ექცევა სულ სხვა მხარეს, მაგრამ და აქ არსებობს ერთი მაგრამ რის უკანაც სიტყვების კორიანტელია.
აქ უნდა დავასრულო...რაღაც გაწყდა ჩემში სამწუხაროდ და იქნებ ძილში გადაებას...

***

წესით ამ პოსტს გაზაფხულის სუნი უნდა ჰქონდეს, მაგრამ ნესტის სუნს შეგპირდებით მხოლოდ.
უცნაური რიტმი აიკიდა დღეებმა, წამის სისწრაფით ხდება დღისა და ღამის მონაცვლეობა და მაინც დღის სიგრძეზე ისმის წუწუნი. ან იქნებ მხოლოდ მე მეჩვენება, რომ დღეები წამის მეათასედის სისწრაფით მისდევენ ერთმანეთს? როგორც უნდა იყოს კმაყოფილი ვარ. ისე, დიდი ხანია ეს ფრაზა არ მითქვამს. საერთოდ კმაყოფილების საზომი სხვანაირად ზომავს ჩემთვის კმაყოფილებას, მაგრამ ამჯერად საზომის დადგენილ ნიშნულებს სულაც არ შეესაბამება ეს კმაყოფილება. ასეა თუ ისე კმაყოფილი ველოდები გასაფხულის სურნელი როდის შევარდება ნესტოებში (ნუ ცალ ნესტოში მთლად ვერ ვიგრძნობ, რადგან ვერ ვსუნთქავ კარგად ამ ცალი ნესტოთი)ტვინს გააბრუებს და ელვისებური სისწრაფით ფეხის თითებამდე დამივლის, აი მაშინ ვიტყვი რომ დროა...მაგრამ რისი დროა?
დრო დრო დრო...არასდროს მესმოდა ამ დროის, თუნდაც მისი მუდმივისრბოლის. დროს ხან მკურნალის სახელს მიაწერენ, ხან რაღაცის მომტანისას და ხანაც რისას, მოდი და სდიე მის ფუნქცია მოვალეობებს, მგონი თვითონაც არ იცის. ეხლა დროის შესახებ რომ გავყვე საუბარს, ვინმემ შეიძლება ”ფილოსოფოსობო” მითხრას, რაც დიდად არ მინდა. ასე რომ მივატოვოთ დრო დროებით.
რანი ვართ, რისთვის მოვედით?
აგე, იმ ჰორიზონტს გახედე, მზეს რომ სოფლის კვერცხის გულის ფერი აქვს, როგორ ესვენება მუქ იასამნისფრად მიყუჩებულ ზღვაში, თითქოს მისი გაფერადება უნდაო...ბუნების ერთ-ერთი საოცარი სიმფონიაა. ან ის არ არის სიმფონია ტყეში რომ შეხვალ, იგრძნობ მიწის სურნელს, ყურს ჩიტების სტვენა და მცენარეთა შრიალი რომ ხვდება? რასაკვირველია, ყოველივე ეს მიწის გულის ფეთქვას ჰგავს. მოგისმენიათ მიწის გულისთვის?
აი ახლაც რა სინდისით უნდა ვთქვა რომ ”ფილოსოფოსობას” არავინ დამწამებს...
ყოველთვის რაღაცას წამოვიწყებ და შემდგომ...ამ წუთას აზრი გამიწყდა, გამაწყვეტინეს, მოდი ასე დავტოვებ ამ ნაწერს, მგონი არაუშავს...

გამოგონილი რეალობა

შეგრძნება აი ისეთი, მრავალსართულიანი შენობის თავზე რომ დგახარ,ოცნებაში მოსული გვიანი გაზაფხულის ნიავი სახესა და სხეულზე რომ გეცემა და გრძნობ რაღაც უგრძნობს...არ გაინტერესებს ჭიანჭველად ქცეული ადამიანების მიმოსვლა, ან არა მოდი გვიანი გაზაფხულის საღამო იყოს, აი ისეთი ქუჩაში არც ისე ბევრი ადამიანი რომ არის...ეს შეგრძნება. ისე რა კაია შეგრძნების გამოგონება, გამოგონების მომენტში გრძნობ წამიერად.
კაია ილუზიები...აქ ყველაფერი ხდება, აქ ყველა საზღვარი ირღვევა და შენეული რეალობა იქმნება, აქ შეგიძლია შენებურად იცხოვრო და იყო უბრალოდ ბედნიერებისგან გაღიმებული მრავალსართულიანი სახლის სახურავზე.
რატომ სახლის? იმიტომ რომ ოდესღაც მაგაზე დამიწერია...
ხანდახან ისეთი ძნელია...
სახლში მინდა, აი იმ სახლში ადრე რომ ვცხოვრობდი, თუმცა ეგ სახლი არაა, ეგ მე ვარ, თორემ სახლი იგივეა. დაჟინებით ვუვლი და ვალამაზებ ფასადს, აი შიგნით კი დასალაგებელია. ბევრი რამ არის გადასაყრელი. აუცილებლად დავალაგებ.
ეხლა ხომ ძალიან მინდა შორს ყოფნა, აი იმ გამოგონილი გრძნობით დავდიოდე და ვტკბებოდე ყველაფრის სიმარტივით...ვტკბებოდე, როგორ ლამაზად ყვავის მეზობლის ნუშის დიდი ხე და უბრალოდ იმით რომ მე და მე მარტო დავსეირნობთ....

ეჰ...ისევ ილუზიები...

ღამე როცა სასწაული ხდება

შობის ღამეა...გარემო თოვლს უნდა დაეფარა და სადღაც შორიდან ალილოს გალობაც უნდა მოისმოდეს, მაგრამ არც თოვლია, არც გალობა...
ხალხი ტაძრებს შეკედლებულა და ერთ მუჭ მადლს ითხოვენ ახალშობილი იესოსგან...ყველას რაღაცის სჯერა და ყველა რაღაცას მოელის...
მიყვარს ეს ღამე. სასწაულები ხდება შობასო და მეც ველოდები ყოველ წელს ჩემს სასწაულს, გავაღებ ფანჯარას ისე რომ ანგელოზი შემოეტიოს და ვანთებ სანთელს ამ გაღებულ ფანჯარასთან...
არ არის ბევრი რამ რისიც მჯერა, აი შობის ღამის სასწაულების ყოველთვის მეჯერა... ამ ღამეს ყველას მინდა სანუკვარი სურვილი შეუსრულდეს...ამ ღამეს ჰაერში ხომ ბეეევრი ანგელოზი დაფრინავს და მინდა ყველა ადამიანთან თავისი ანგელოზი მიფრინდეს...
მე კიდევ ჩემი ანგელოზის ლოდინში ძილიც მომერია...