დრო-ჟამი

"მიყვარხარ. არაფერი მკითხო"
ესე მითხრა წეღან.

შევცბი ცოტა და ღრმად წავედი, მიმოვიარე დროის ლაბირინთი.
ქალის სინატიფე გასხეულებული გველში. გაცრეცილი სახე და ვარდისფერი ლოყები, შავი მაყვალივით თვალები და თმა სისინა. ყოველთვის შორს არის, იქ სადაც ზღვის ღმერთს ესაუბრება, სადაც გრძნობა შიშველია და წმინდა.
პულსი.
"ყველასგან განსხვავებული ხარ და დიდი ემოცია მოდის შენგან"
უფრო შევცბი.
"რატომ მე?"
დრონი მეფობენ. დღეები გავიდა.

ძალა მომცა...ისევ უკიდეგანობის ხვეულები. იცით როცა ვწერ უკიდეგანობა ჩემთვის ხვეულის ფორმისაა, აი ისეთი ბოლო რომ არ უჩანს და სულ მიდიხარ, რაღაც ხვეულში...ფერებიც რომ იცვლება
დავიღალე.
რატომ მომდის ხშირად ეს ფრაზა თავში "მე ერთმან ერთგზის ერთ ვუძღვენ თავი" ეს დიდმა ილიამ სამშობლოსადმი თქვა... ჩემთვის აქ სამშობლოცაა, მეც ვარ და შენც ხარ როგორც უნდა გაგიკვირდეს....
ამ წუთას მეტირება. თვალებს უდაბნოს მზე მწვავს, ჩრდილოეთის ქარი მიყინავს თვალის ბროლს და მიწის გმინვის ხმა მისველებს.
სიმარტივეში სირთულეაო...თუ რაღაც მსგავსს ამბობენ. იცით, ყველაფერი იმდენად რთულად არის რომ ჩემნაირი ადამიანები ამბობენ ხოლმე, რომ ძალიან მარტივია ყველაფერიო, აი ისეთი ჩემნაირები, რომლებიც ყველაფერს უკიდეგანო სიღრმით გრძნობენ, პარადოქსია არა?!
ქარავანი მიდის. ქალი მიყვება ცივსისხლიანი ასპიტი. ყველაფერი გარდამავალია, ქვიშაც კი ფერს იცვლის როცა ღამდება, ყველაფერი ოდესმე ქრება და რა რჩება?

შენ ლამაზი ხარ...ყველასთვის შეფარდებითია სილამაზე...

.

მარწუხები უჭერენ ტვინს.
გაქვავებული.
სავსე მთვარობის უკანსვლა და ემოციების მიქცევა. შიშველი ნაპირი გამოჩნდა ლურჯ ღამეში. როგორი ცივია ქვები, როგორი უკაცრიელი...ზღვის სუნიც აღარაა თითქოს? სადაა ყოველივე სიღრმისეული? თუ ეს ჰალუცინაციებია?
მე სიზმარში ორი ზღვა ვნახე გვერდიგვერდ. ერთი ბობოქარი იყო და მეორე მშვიდი, ორივე მიხმობდა. ბოლოს გადავწყვიტე ბობოქარ ზღვაში შეცურვა და ვერ მოვასწარი...
წერილები...
უფრო აცივდა ყველგან.
მარტო ცივ სამყაროში. აი ისე მარტო ყველა ფოთლის შრიალს და წყლის წვეთის ხმას განსაკუთრებულად რომ გრძნობ.
ყოველთვის ვცდილობ ადამიანებს არ ვაწყენინო. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მათ არასდროს ვაწყენინებ ხოლმე. ყოველთვის ვიცი, რომ ჩემ ამ თვისებას როგორც წესი ცუდად იყენებენ, თუმცა მე არც ეს მწყინს. თუ ჩემი წყენინებით ვინმე მცირე ხნით მაინც კარგად იგრძნობს თავს, მიჩუქნია ეს მცირე დრო მათთვის, ისედაც მცირედით ხარობს ადამიანი.
 ამ წუთას შორს ვარ. იქ სადღაც მთებს იქით ვზივარ ჩემი ოცნების ვერანდაზე პლედით და ჩაით.
საკუთარი თავის პოვნა ხანდახან არსაით. დროის წრიალში მიმოფანტული შენ. ეძებ თავს. ბაბილონის გოლი შენშივე განსახიერებული. რექვიემის ფონზე ვან გოგის ვარსკვლავებიანი ცა გესახება. შენი პარალელობა და ერთადერთი თოკი რომელსაც დაათრევ, იმის იმედზე წყალმა რომ წაგიღოს იქნებ გზად შემხვედრ ხის მორს ან დიდ ქვას გამოაბა.  ან უბრალოდ თავის გასაყოფ ყულფად გამოიყენო.

იცით, ეს არაა ნაწყენი ადამიანის ნაწერი, უბრალოდ ბევრმა მაწყენინა. ყველა თუ არა ერთი მაინცაა ამით ბედნიერი, ყოველთვის მისი ბედნიერებისთვის მწყინდა.
საკმარისია.

საღამო ხნის ჩანაწერი #

ეხლა უკვე "მისტერიებმა" შემიპყრო, ნაგელი მიყვარდება.
ეს იქით იყოს და....ყველას ჩვენი ადგილი გვქონია, აი ზუსტად ის ადგილი სკამის ფორმა რომ აქვს, რომელზეც დღემუდამ ვერ ვეტევით, ხან გვეპატარავება, ხან გვედიდება, ხან მაღალია ხან დაბალი, ხან უხეში და ხანაც ზედმეტად რბილი...ამის გამოცნობა-შეცვლაში ვართ მუდამ და საბოლოოდ უსკამოდ ვრჩებით.
საკითხი: სულის ფორმის გაურკვევლობა.
მატლი ჯერ სულის ჭამას იწყებს, თან თავიდან იწყებს, ყველაზე მერყევი ადგილიდან...ფიზიკური თავი როგორი მერყევია და სულიერი ხომ წარმოგიდგენიათ რა იქნება. არ იქნებოდა ცუდი ერთი ეპოსი სულისა და მატლის ურთიერთჭიდილზე.

ყველა უადგილომ, იცის თავის ადგილი.

მე თუ მკითხავთ "ერთი" არ უნდა არსებობდეს...არაფერია ერთი, ღმერთიც კი სამობითაა. მხოლოდ ილიასთვის იყო სამშობლო ერთი.
გრანელისეული უკვდავების ცისფერი მხარე და მესამე გზა. მას ეჯერა სიცოცხლის სხეულის გარეშე.

მელანქოლია თავისი ღრმა შრეებითურთ.


მოლოდინის რეჟიმი დგომით.

სათაური დეტერმინიზმზე

სექტემბერი იწურება.

წეღან მიწის გმინვა გავიგე, თითქოს კაცობრიობის ცოდვებმა შეაწუხაო.

ჩვენ ყველას ჩვენი გველის სადღაც. ადამიანი თავისი ცხოვრების უმეტეს ნაწილს საკუთარი თავის ძიებაში ატარებს, იმ თავის რომელიც არ არსებობს ან რომელიც არსებობს და ჰგონია რომ არ არსებობს.
დიდი ნიჭია პოზიტივისა და ნეგატივის გარჩევა და უფრო დიდი ნიჭი მათი რაციონალური არევა ერთმანეთში.
პარადოქსი! ვფიქრობ რომ აი ეს არის ის, რაზეც სამყარო მოძრაობს და არა რის გარშემოც.
ჩემი ფიცის ბოლო უკვე აღარც კი მაკვირვებს...

ცხოვრება მუსიკის რითმებში...ყოველი დღე ამინდის ფერი...ყოველი განწყობა სეზონური...

ვწუხვარ, როდესაც ადამიანები ყველაფერს ერთი მხრიდან უყურებენ. როცა რაღაცას აფასებენ, როგორც ხედავენ და არა ისე როგორც შეიძლება იყოს, როცა აღქმა არ სცდება საზღვრებს...როცა შემოდგომა მათთვის მხოლოდ შემოდგომაა და არა გარდასახვა ერთიდან მეორეში, ფერთა გამა რომელიც ვიღაცისთვის მელანქოლიურია და ვიღაცისთვის ბუნების ზეიმი. როცა სულიერების სჯერათ მხოლოდ გარდაცვალების შემდგომ და სანამ მიწაზე არიან არაფრად აფასებენ ამას, აბა მიწად როცა იქცევიან გმინვა შემდგომაც ეყოფათ.
ვიღაც ბრძენს უთქვამს, რომ მოვლენები ისეთივეა როგორიც შენ გინდა რომ იყოსო, ისინი არ არიან განსაზღვრული დროსა და სივრცეშიო. ასეთ რაღაცეებს როგორც წესი, ხომ "ვიღაც ბრძენები" ამბობენ, ხოდა ამ წუთასაც ეს ვიღაც ბრძენი მე გამოვიგონე...

მე აქამდე ქებათა ქება ვიცოდი და ახლა ქებათა ქების ქებასაც კი გადავეყარე...თუმცა როგორ გავუტოლდები ღმერთის მეოთხე ჰიპოსტაზს, მე ხომ მთელ ამ ჰელიოცენტრულ სისტემაში ადამაინთა მოდგმის იმდენად მცირე ნაწილაკი ვარ, რომ სახელიც კი გამჭვირვალე მაქვს.


ოთხივე სეზონზე ღამეს სხვა სუნი აქვს.

შემოდგომის ღამის სუნი...

Welcome to the machine

აცივდა.

ტყუილი...ყველგან ტყუილი და მტვრის ფასი ჰქონია.


ჰორიზონტის ვერტიკალური მხრიდან ყურება მიყვარდა ყოველთვის, როცა არარსებული ვარსკვლავი წყდება ცას. იქ ყველაფერი "ერთგზის" არის.

ეპოქამ შთანთქა ემოცია და მოვიდა კუბი.
რატომ ვადანაშაულებ ეპოქას მაშინ, როცა მე თვითონ ვძენ რაღაცეებს ეპოქალურ მნიშვნელობას.
კედლის სიმაღლის პრობლემაა ისევ...

შემოდგომა. ყველაფრის გაჩუქება...სულიერი სიღარიბე. ოცნებების სხვისთვის გაჩუქებაც სიკეთეა ნეტა?

ისევ ჩაიში ჩავიძირე. პინკ ფლოიდი და ცხელი ჩაი ჩემი ნარკოტიკია ხოლმე...მათი განუსაზღვრელობა და ემოციების სივრცული სახე. უამრავი საკითხი, უამრავი კითხვა რომელიც თავის თავში პასუხიცაა.

გავიყინე.

ოთახში სინანულის ადგილიც აღარ დარჩა. შორიდან დგომა და ყურება...ხელიდან გეცლება რაღაც და ეს რაღაც ეპოქალურია შენთვის.
ისევ წიგნად ქცეული ამაზრზენობა. ისევ დროის თამაში.

ღამეში ხომ ყველაფერი უფრო ნათელია, ღამეში ყველა საფარველს იხდის, დრო როცა ყველა ყველაა...ამ დროს მღვიძავს და ყველას ყველაობას ვუყურებ და მეც მე ვარ.

ზღვა მინდა. აი ის ზღვა მუქი ლურჯი რომ არის და მასზე სრულად უწონო მდგომარეობაში მყოფს ყურებში შორეული სიღრმის გრიალი გესმის...

ეს ყველაფერი უბრალო რეალობაა. რეალობა ხომ მრავალმხრივია და მისი უკიდეგანო ხიბლიც ამაშია.



Together we stand, divided we fall...


http://www.youtube.com/watch?v=gELhNbDcLE0

Grey ///

არ აქვს მნიშვნელობა მსხვრევას, მთავარია რომ იმსხვრევა... ზღვა. ყველაზე ლამაზად ზღვა ყლაპავს ცეცხლოვან პლანეტას, ვუყურებ და ჰორიზონტს იქით ვქრები მეც, ფიქრი გაწყალდა და ემოციები ცის შრეებად დაიკლაკნა... ყოველთვის მაქვს ფრაზა "რა იქნებოდა რომ..." და ეს მინადგურებს ცხოვრების ბევრ წუთს. სველ თმას ზღვის ნიავმა დაჰკრა და გველებად დაიკლაკნა თხელ სხეულზე. ვერავინ მიხვდება რას ნიშნავს ამხელა წყლის მასა ჩემთვის და რომ ის მხოლოდ წყლის მასა არაა... პლედში ეხვევა ნელ-ნელა აზრები...ჩაიში ჩაძირული მე და ცნობიერებაში გახნილი კიდევ ერთი კარიბჭე. ოცნებების ღამეები გრძელდება და ისევ ოთხკუთხედი წრე. მენატრება. სრული გამოფიტვა. the grass was greener, the light was brighter... ვინმე დამეხმაროს ქვის ტარებაში. ნისლი ჩამოწვა. დანგრეულ სახლში დაბრუნება, ცისფერი ცის კიდის გაცრეცილობა. ხვალ შემოდგომაა და ემოციებზეც შემოდგება. უამრავი ფინჯანი , უამრავი მე და უამრავი ფოტო ბლოგიდან. ნახევრად დაუმთავრებელ წიგნებში ნაპოვნი საკუთარი თავი...რეალობას გაქცეული უფრო რეალობაში წასული... ხვალ კიდევ ერთ წიგნს ვყიდულობ სახელად "თამაში"....

ლურჯი

დავიღალე... თავშეკავება...თავდაკავება... წყლის ჩაგუბება, ამჯერად გულში. მხოლოდ ზღვა შემრჩა ლურჯი. ნეტავ წელიწადის ნახევარი ქალთევზა ვიყოვო, ინატრა და ზღვის მუქ ფსკერს ჩასწვდა, გაიღო სიბრძნის კარიბჭე და გვერდითი განზომილება. ხმა არამიწიერი, ხმა საოცნებო სილურჯის. ფიქრად გარინდვა. თვალს ახელს და ცის ჰორიზონტი ჭრის მზერას. არა !!! მლაშე ზღვას მალული ცრემლის ზღვა შეერთო. დიდი იმედები ზარის რეკვით იმსხვრევა. იმედი ხომ მსხვრევადია როგორც უძვირფასესი ფაიფური, თან მსხვრევაც როგორი შემზარავია. შინაგანი გაორების მსხვერპლობა საკმარისია !!! ლურჯით შეიმოსა. სადღაა იმდენი პური რომ სამართალმა ჭამოს. გამორიყული ნავის საჭეს ებღაუჭებოდა...ცივი ნაპირი და თბილი ზღვა...ნაპირი ცარიელი, მოლოდინი არაფრის. Since I've been loving you...

***

Hello, Is there anybody in there? Just nod if you can hear me Is there anyone home? - მემ რა ლამაზი თმა გაქვთ...უთხრა და თმაზე ნაზად შეეხო. შეიშმუშნა, თავი ოდნავ გაწია და გაახსენდა... ყველას არ აკიდებინებდა თმაზე ხელს. შეცდომები მოგვდის ადამიანებსო და ამ შეცდომებზე აუცილებლად ვსწავლობთ ადრე თუ გვიან. ეს უკვე გადაზრდილიყო დოსტოევსკის იდიოტის ხასიათში, სრული სიჩუმის თანხმობით. - მემ ლამაზი ბრძანდებით... .......... პატარაობაში ცისკრის ვარსკვლავს ჩაუთქვამდა ხოლმე თავის სურვილებს, როცა გაიზარდა ეს ვარსკვლავი გადაავიწყდა და სურვილები მხოლოდ ექოში გამოხატული იცოდა. ჩრდილოეთის ყინვები. პრიზმაში გადამტყდარი სხივი. ფერი გალურჯდა. ჩვენ ადამიანები საკუთარ თავს ბოროტულად ვექცევითო და ამას სიმბოლოებად გამოვხატავთო. წყალი იმთავითვე განწმენდის საშუალება. ეპოქა, რომელშიც სინანული ძვირად ფასობს. ეპოქა, რომელშიც დაფასება გაიაფდა. მუსიკა აღარ ჟღერს და კანტიკუნტად თუ შევხვდებით ორ გამგებ მოსაუბრეს. პატიება...პატიება... ადამიანები გადასულები ჭამაზე, სულის ჭამაზე... სული ხო ყველაზე ძვირფასად უფასოა? - მემ ფინჯან ჩაიზე გეპატიჟებით თუ შეიძლება...

***

ეპითეტი "გიშრის ტბა" ემოციებად წარმოდგენილი ნაბეჭდი სიტყვები...აი კომუნიკაციის რევოლუცია რაში გამოიხატება. ემოციამ მხოლოდ სიტყვის ფიტული დაიტოვა თავისთვის. რაღც ახალი შეირხა და გაიშალა. ნახევარსფერო დათბა. ისევ იგივეში დაბრუნებაა ნუთუ? კონტროლის ნაკლებობა. ალბათ იყო არაფრისტი ჯობს, ვიდრე იყო ყველაფრისტი ერთად. მაგრამ აი რა არის იცით, არაფრისტობა თავიდან ბოლომდე სიცარიელეა, ის სიცარიელე მუდამ რაღაცის წუხილში რომ ხარ და ცხოვრების ნებისმიერ მომენტს რომ აბრალებ ამ წუხილს. ყველაფრისტობაც ერთგვარი წუხილია, მაგრამ სისავსის წუხილია ყველაფრისტობა, ის წუხილი როცა ყველაფერი გხვდება სულის და სხეუის ყველა კუთხეში, მაგრამ ბედნიერი წუხილია ეს. როცა იცი როგორ უხდება ამინდს სიმღერა, როცა მიდიხარ გზაზე და ამ დროს შენს წარმოსახვაში სულ სხვა ადგილის კადრებია, როცა იცი რომ მზის სხივის დაცემის ასეთი თუ ისეთი კუთხე მიწაზე, ასევე ასეთ ან ისეთ ხასიათს შეგიქმნის. როცა ზედმეტად დაღლის შემდგომ მეორე სამყარო იხსნება შენში, როცა გაქვს მუდამ სხვა განზომილება. როცა უბრალოდ არსებობენ ადამიანები შენთვის. ჩვენ ყველას გვყავს ჩვენი "ჰუნე", რომელსაც ზოგი აბამს და ზოგის ანავარდებს, მთავარია სწორად ანავარდო. გჯეროდეს და შეძლებ. მემანქანე არავის უგდებს ყურს. ძრავი ჩართულია და დრო მიდის. ყოველი წამის სიძვირფასე გვაშინებს და უქმად ვფლანგავთ, გვეშინია არ გავაფუჭოთ, იმაზე კი არ ვფიქრობთ, იქნებ მარადიულად ტკბილი იყოს თითო წამი. კაცობრიობის სულიერი უკანსვლა, მანქანების წინსვლის პირისპირ. კედელზე თავმიდებულები ვუსმენთ ჩვენ ნგრევას ჩუმი გოდებით, ჩვენი აშენებული გვანგრევს. დედამიწა ძლივს სუნთქავს. -------------------------------- ამჯერად მეექვსე სართულის ფანჯარასთან ტყუილად ვიდექი...

25-ე კადრს მიღმა ჩვენ

უამრავჯერ ნამღერი ერთიდაიგივე, ერთიდაიგივეს გადმოსაცემად.
ემოცია შორს მიდის, გადის განზომილებათა ხვეულებს.
ხანდახან მხოლოდ 1 ქილა ლუდი, ან 1 ფინჯანი ჩაი შემოგვრჩება მეგობრად მუსიკასთან და ნისლში ჩაძირული ტვინის ნაოჭები.
ფიქრი გლობალურად. ფიქრი ჩაკეტილ სივრცეში. ფიქრი უბედურების მომტანი.
ჩვენ წესებს ჩვენვე ვეწინააღმდეგებით, იმის დასამტკიცებლად რომ მიუხედავად წესების არსებობისა, ჩვენ ვარღვევთ მათ.
წელიწადის დრო - ზაფხული.
სიტყვა - უთქმელი.
დრო - წამი.
კონტროლი - იძულებითი.
წიგნის ფურცლებს ამოფარებული საკუთარი ცხოვრება მკითხველის თვალით. ამ დროს ცნობიერებაში გაჩენილი სცენებია მხოლოდ ჩვენით შეფერილი, ჩვენით დახატული და ჩვენვე ვთამაშობთ იგივე სცენარს.

ჩვენ სურეალისტურები,არაორდინალურები და მაინც ერთფეროვნები,ღრმა აზრების მატარებლები და მაინც უაზროები,განათლებულები და მაინც უცოდინრები, სიყვარულის მომთხოვნები და სიყვარულის არმცოდნენი, ჩვენ 25-ე კადრს მიღმა.

Ave Maria !

გაზაფხულის მეტასტაზები.
ყველა სილამაზე ხიბლს კარგავს დროდადრო. მანქანური შრომა.
თვალები გაშავდა ღამესავით.
ღამე ყველაზე მართალი დროა, ღამე ცბიერია. სიცივე იმატებს და სხეულის გზნებაც იმატებს.
ბლუზი იღვრება შიგნით.
მე კიდევ ერთხელ დიდი ილიას სიტყვები გავიმეორე "მე ერთმან ერთგზის ერთს ვუძღვენ თავი" მეთქი და ეს ერთი ყოველთვის ერთად ბევრი ხდება.
ღმერთის მეოთხე ჰიპოსტაზი თამარი არისო. მე თუ მკითხავთ ღმერთს ბევრი ჰიპოსტაზი ჰყავს ყველა ჰომოსაპიენსის შიგნით, ყველა თავისებურად აღმერთებს და მაგიტომ.
მამაკაცი - ემოციური.
ქალი - მგზნებარე.
ხმა წყდება ბულონის ტყესთან. ტყე პირქუში და მრუში, პარიზელი ქალივით. პარიზში ალბათ ყოველთვის რავიკი მომენატრება, რომელიც ჭიქა კალვადოსზე დამპატიჟებდა თავაზიანად. პარიზი ყოველთვის გრძნობების ქალაქი იყო და ასე იქნება მუდამ. პარიზში არ ვიქნებოდი პარიზელი ქალი.
გვიანი ღამეა. ოთხი კედლის იქით ვზივარ ზღვასთან ახლოს. მისი სურნელი, მისი სიძლიერე, მისი განრისხება და სითბო, როგორ მიყვარს...
უხეში ხელის შეხება. უხეში კონტაქტი და ღელვაში გამქრალი ასპიტი თმა.
შიშვლდება. კანი ხორცს არცხვენს, ხორცი დაფარვას ცდილობს?
პლატფორმაზე საკუთარი მატარებლის ლოდინში.