როგორც ყოველთვის საღამოს გრილი შხაპი, შიშველ სხეულზე დაღლილად მოცმული მოკლე ხალათი, ჩაი, მუსიკა, სიბნელე. ეს იყო მისი ყოველდღიურობა. ხო და ინდური სურნელოვანი ჩხირის დანთება აუცილებელი კომპონენტი.
ამ საღამოსაც ყველაფერი იგივე იყო, მხოლოდ ალკოჰოლი იყო ახალი საგანი. ფიქრები უფრო ირეოდა, რასაც ფსიქოდელიური ბლუზი მეტ სიმძაფრეს მატებდა, სხეული - მხურვალე და ნაზი. თმა უშველებლად გრძელი და სრიალა. უყვარდა გარემოს შექმნა, ეხლაც ტკბებოდა ამ გარემოთი. საერთოდ მთელი ცხოვრება რაღაცას ქმნიდა.
აღმოსავლური მუსიკა.
აღმოსავლური მუსიკა რაღაც განუსაზღვრელობის და სივრცის ულევ მარაგს გვაძლევს.
სიცხე.
ყოველი უჯრედი რაღაცნაირად იკუმშება და ფართოვდება თითქოს, გინდა კანს დაეხსნა. მხარი შიშველი და აბრეშუმისებრი. სხეულს გასცდა, თვალები ქვემძრომივით ოდნავ მოჭუტა და ცალი ლოყით გაღიმებული უყურებდა საკუთარ თავს. არაფერზე ფიქრობდა და ზუსტად ამ არაფერზე ფიქრისთვის ააშენა მთელი ეს სიტუაცია.
შემოდგომის სასიამოვნო საღამო, რბილი და ემოციური, რა იქნება რომ...არა აქ გაგრძელება არ ღირს.
ახლა იგი ზმანება იყო, ზმანება რომელიც უბრალოდ დაიღალა ზმანებად ყოფნით. რეალობის საზღვრების დარღვევა ყველაზე კარგად შეეძლო, ალბათ ესაა მისი ყველაზე დიდი უარყოფითი რაც გააჩნია, მაგრამ უყვარდა მაინც.
ახლა იგი არ იყო ადამიანი, გადაქცეულიყო მდედრ ასპიტად. სხეული - თხელი, უბრალო, გამოკვეთილი, ნაზად მკვრივი, სრიალა...ყველა ემოცია ჰაერში ქრებოდა.
და მაინც აქ დავამთავრებ მე, მეტი არ ღირს.
0 comments:
Post a Comment