***

ეპითეტი "გიშრის ტბა" ემოციებად წარმოდგენილი ნაბეჭდი სიტყვები...აი კომუნიკაციის რევოლუცია რაში გამოიხატება. ემოციამ მხოლოდ სიტყვის ფიტული დაიტოვა თავისთვის. რაღც ახალი შეირხა და გაიშალა. ნახევარსფერო დათბა. ისევ იგივეში დაბრუნებაა ნუთუ? კონტროლის ნაკლებობა. ალბათ იყო არაფრისტი ჯობს, ვიდრე იყო ყველაფრისტი ერთად. მაგრამ აი რა არის იცით, არაფრისტობა თავიდან ბოლომდე სიცარიელეა, ის სიცარიელე მუდამ რაღაცის წუხილში რომ ხარ და ცხოვრების ნებისმიერ მომენტს რომ აბრალებ ამ წუხილს. ყველაფრისტობაც ერთგვარი წუხილია, მაგრამ სისავსის წუხილია ყველაფრისტობა, ის წუხილი როცა ყველაფერი გხვდება სულის და სხეუის ყველა კუთხეში, მაგრამ ბედნიერი წუხილია ეს. როცა იცი როგორ უხდება ამინდს სიმღერა, როცა მიდიხარ გზაზე და ამ დროს შენს წარმოსახვაში სულ სხვა ადგილის კადრებია, როცა იცი რომ მზის სხივის დაცემის ასეთი თუ ისეთი კუთხე მიწაზე, ასევე ასეთ ან ისეთ ხასიათს შეგიქმნის. როცა ზედმეტად დაღლის შემდგომ მეორე სამყარო იხსნება შენში, როცა გაქვს მუდამ სხვა განზომილება. როცა უბრალოდ არსებობენ ადამიანები შენთვის. ჩვენ ყველას გვყავს ჩვენი "ჰუნე", რომელსაც ზოგი აბამს და ზოგის ანავარდებს, მთავარია სწორად ანავარდო. გჯეროდეს და შეძლებ. მემანქანე არავის უგდებს ყურს. ძრავი ჩართულია და დრო მიდის. ყოველი წამის სიძვირფასე გვაშინებს და უქმად ვფლანგავთ, გვეშინია არ გავაფუჭოთ, იმაზე კი არ ვფიქრობთ, იქნებ მარადიულად ტკბილი იყოს თითო წამი. კაცობრიობის სულიერი უკანსვლა, მანქანების წინსვლის პირისპირ. კედელზე თავმიდებულები ვუსმენთ ჩვენ ნგრევას ჩუმი გოდებით, ჩვენი აშენებული გვანგრევს. დედამიწა ძლივს სუნთქავს. -------------------------------- ამჯერად მეექვსე სართულის ფანჯარასთან ტყუილად ვიდექი...