Ave Maria !

გაზაფხულის მეტასტაზები.
ყველა სილამაზე ხიბლს კარგავს დროდადრო. მანქანური შრომა.
თვალები გაშავდა ღამესავით.
ღამე ყველაზე მართალი დროა, ღამე ცბიერია. სიცივე იმატებს და სხეულის გზნებაც იმატებს.
ბლუზი იღვრება შიგნით.
მე კიდევ ერთხელ დიდი ილიას სიტყვები გავიმეორე "მე ერთმან ერთგზის ერთს ვუძღვენ თავი" მეთქი და ეს ერთი ყოველთვის ერთად ბევრი ხდება.
ღმერთის მეოთხე ჰიპოსტაზი თამარი არისო. მე თუ მკითხავთ ღმერთს ბევრი ჰიპოსტაზი ჰყავს ყველა ჰომოსაპიენსის შიგნით, ყველა თავისებურად აღმერთებს და მაგიტომ.
მამაკაცი - ემოციური.
ქალი - მგზნებარე.
ხმა წყდება ბულონის ტყესთან. ტყე პირქუში და მრუში, პარიზელი ქალივით. პარიზში ალბათ ყოველთვის რავიკი მომენატრება, რომელიც ჭიქა კალვადოსზე დამპატიჟებდა თავაზიანად. პარიზი ყოველთვის გრძნობების ქალაქი იყო და ასე იქნება მუდამ. პარიზში არ ვიქნებოდი პარიზელი ქალი.
გვიანი ღამეა. ოთხი კედლის იქით ვზივარ ზღვასთან ახლოს. მისი სურნელი, მისი სიძლიერე, მისი განრისხება და სითბო, როგორ მიყვარს...
უხეში ხელის შეხება. უხეში კონტაქტი და ღელვაში გამქრალი ასპიტი თმა.
შიშვლდება. კანი ხორცს არცხვენს, ხორცი დაფარვას ცდილობს?
პლატფორმაზე საკუთარი მატარებლის ლოდინში.