ახლა ერთი, მსოფლიოსათვის უკვე ბანალური, კითხვა გამიჩნდა, ნეტავ რა იმალება ჯოკონდას ღიმილში?
და საერთოდ იღიმის რომ?
ქალი მიმნდობი და სასტიკი, ეპოქალური მნიშვნელობის ფენომენი, რომელიც შობს ორ უკიდურესობას და მას შორის არსებულს.
ქალის ღიმილი მძიმეა. თუ გიღიმის ან იმდენად ძლიერად უყვარხარ, რომ მხოლოდ ღიმილი შველის ამის დაფარვაში, ან იმდენად უარყოფითადაა შენს მიმართ განწყობილი რომ ზრდილობის გამო ცდილობს არ გადმოანთხიოს ბოღმა შენზე. საერთო ჯამში ღიმილი ქალის საფარველია, რომლის უკან უამრავი რამ იმალება. აი ამის ამოხსნას ცდილობს კაციობრიობა უკვე რამდენი ხანია. ღიმილი კი ინდივიდუალურია.
გეგმა მქონდა, რა წიგნების წაკითხვას ვაპირებდი და უცბად სრულად პირველ ადგილას ამ წიგნებში აკა მორჩილაძის – "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები" აღმოჩნდა, გარკვეული გარემოებების გამო. ჯერ მხოლოდ ნახევარი წავიკითხე, არ დავწერ აქ რა გავიგე და რა არა, უბრალოდ ჩემთვის უკვე ცნობილი ისტორიაა ჯერჯერობით.
პრელუდიაა პირველი.
უბრალოდ გრძნობ, კარგია, თბილია, მოგწონს.
ღრმავდება.
მეორე. გააზრებული, ემოციურად დატვირთული და მძაფრი.
ყოველი სამი ქმნის სრულყოფილებასო,ნათქვამია.
დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე.
სხეული ხურს.ფიქრები ხურს.
მეცხრე.
ხან სიმფონია, ხან ნაწყვეტი, ხან უბრალოდ ყველანაირი ბოლოს აღმნიშვნელი.
ყველაფერი რღმად ნათელია.
არც საკრალურია, არც არაფერი.
უბრალოდ მიყვარს.
სამოტივაციო წერილი სამსახურისთვის
4 months ago
0 comments:
Post a Comment