არ ემსახურება ეს ნაწერი დეპრესიის არცერთ სახეს, უბრალოდ 28 სექტემბერივით მუქ ფერებში ვარ.
ამხელა სამყაროში სრული სიმარტოვე.
მეგონა...მეგონა...მეგონა. ეს სიტყვა 21–ე საუკუნის სამყაროში არ უნდა არსებობდეს, რადგან არაფერია საგონებელი, ან არის ან არა. ადამიანები გასცდნენ ჰომოსაპიენსის არსს და უფრო მეტი შესაძლებლობა აქვთ, შექმნან ის რაც უნდათ და ამაში მოიაზრება მთელი მატერიალური და არამატერიალური სამყაროს თავისებურებანი, მაგრამ გაანალიზება ამ შესაძლებლობისა მასიურად არ არსებობს, ამიტომ ისევ ჰომოსაპიენსების დონეზე რჩებიან. და მაინც, რისი თქმაც მინდა ცოტა ბუნდოვნად დავტოვებ, ყველამ გაიგოს თავისთვის. კიდევ ერთი რამ მიკვირს, რატომ ეზარებათ ადამიანებს არსებობა და მისით ტკბობა? არ დავწერ აქ სიმარტივის თავისებურებებზე, მისადმი ადამიანების რთულ მიდგომაზე, გაურკვევლობისგან ფარულ თუ არაფარულ დეპრესიებზე, ეს ყველაფერი დიდ დროს წაიღებს და შეიძლება კადნიერებაშიც ჩამომერთვას. უბრალოდ დაკარგეს სიტყვა "ჰარმონია" გამოხატული არა მხოლოდ 8 ანბანურ ასო–ბგერაში.
მოვიწყინე? ძალიან ბევრ მოსაწყენ ადგილას და მომენტშიც კი არ ვიწყენ ხოლმე. უბრალოდ "რასაცა გასცემ შენია, რაც არა დაკარგულია" ჩემზე არასდროს ვრცელდებოდა.
დღეს მივდივარ კლასიკური მუსიკის კონცერტზე, რაღა დაგიმალოთ და ისევ მარტო.
ცოტა განტვირთვა.
წარმოიდგინეთ, რამდენ რამესაც აქ ვწერ ხოლმე, ყველაფერი რაღაც დოზით და ფორმით მხვდება და შემდგომ ვწერ, მადლობას გადავუხდი იმ ადამიანებს და მოვლენებს რომლებიც მიბიძგებენ ყველაფერ ამის დაწერას.
აი, ზუსტად ახლა მივუსადაგე სიტყვა ჩემს მდგომარეობას, იმედგაცრუებული ვარ. რომ განვმარტო ეს იმედგაცრუება, ორმაგი უარყოფა გამოდის ასე, რომ ესეც დავტოვოთ ასე. ბოლო დროს ბევრ რაღაცას ვტოვებ ასე.
და მაინც ...
0 comments:
Post a Comment