ტყუილი...ყველგან ტყუილი და მტვრის ფასი ჰქონია.
ჰორიზონტის ვერტიკალური მხრიდან ყურება მიყვარდა ყოველთვის, როცა არარსებული ვარსკვლავი წყდება ცას. იქ ყველაფერი "ერთგზის" არის.
ეპოქამ შთანთქა ემოცია და მოვიდა კუბი.
რატომ ვადანაშაულებ ეპოქას მაშინ, როცა მე თვითონ ვძენ რაღაცეებს ეპოქალურ მნიშვნელობას.
კედლის სიმაღლის პრობლემაა ისევ...
შემოდგომა. ყველაფრის გაჩუქება...სულიერი სიღარიბე. ოცნებების სხვისთვის გაჩუქებაც სიკეთეა ნეტა?
ისევ ჩაიში ჩავიძირე. პინკ ფლოიდი და ცხელი ჩაი ჩემი ნარკოტიკია ხოლმე...მათი განუსაზღვრელობა და ემოციების სივრცული სახე. უამრავი საკითხი, უამრავი კითხვა რომელიც თავის თავში პასუხიცაა.
გავიყინე.
ოთახში სინანულის ადგილიც აღარ დარჩა. შორიდან დგომა და ყურება...ხელიდან გეცლება რაღაც და ეს რაღაც ეპოქალურია შენთვის.
ისევ წიგნად ქცეული ამაზრზენობა. ისევ დროის თამაში.
ღამეში ხომ ყველაფერი უფრო ნათელია, ღამეში ყველა საფარველს იხდის, დრო როცა ყველა ყველაა...ამ დროს მღვიძავს და ყველას ყველაობას ვუყურებ და მეც მე ვარ.
ზღვა მინდა. აი ის ზღვა მუქი ლურჯი რომ არის და მასზე სრულად უწონო მდგომარეობაში მყოფს ყურებში შორეული სიღრმის გრიალი გესმის...
ეს ყველაფერი უბრალო რეალობაა. რეალობა ხომ მრავალმხრივია და მისი უკიდეგანო ხიბლიც ამაშია.
Together we stand, divided we fall...
http://www.youtube.com/watch?v=gELhNbDcLE0
0 comments:
Post a Comment