.

მარწუხები უჭერენ ტვინს.
გაქვავებული.
სავსე მთვარობის უკანსვლა და ემოციების მიქცევა. შიშველი ნაპირი გამოჩნდა ლურჯ ღამეში. როგორი ცივია ქვები, როგორი უკაცრიელი...ზღვის სუნიც აღარაა თითქოს? სადაა ყოველივე სიღრმისეული? თუ ეს ჰალუცინაციებია?
მე სიზმარში ორი ზღვა ვნახე გვერდიგვერდ. ერთი ბობოქარი იყო და მეორე მშვიდი, ორივე მიხმობდა. ბოლოს გადავწყვიტე ბობოქარ ზღვაში შეცურვა და ვერ მოვასწარი...
წერილები...
უფრო აცივდა ყველგან.
მარტო ცივ სამყაროში. აი ისე მარტო ყველა ფოთლის შრიალს და წყლის წვეთის ხმას განსაკუთრებულად რომ გრძნობ.
ყოველთვის ვცდილობ ადამიანებს არ ვაწყენინო. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მათ არასდროს ვაწყენინებ ხოლმე. ყოველთვის ვიცი, რომ ჩემ ამ თვისებას როგორც წესი ცუდად იყენებენ, თუმცა მე არც ეს მწყინს. თუ ჩემი წყენინებით ვინმე მცირე ხნით მაინც კარგად იგრძნობს თავს, მიჩუქნია ეს მცირე დრო მათთვის, ისედაც მცირედით ხარობს ადამიანი.
 ამ წუთას შორს ვარ. იქ სადღაც მთებს იქით ვზივარ ჩემი ოცნების ვერანდაზე პლედით და ჩაით.
საკუთარი თავის პოვნა ხანდახან არსაით. დროის წრიალში მიმოფანტული შენ. ეძებ თავს. ბაბილონის გოლი შენშივე განსახიერებული. რექვიემის ფონზე ვან გოგის ვარსკვლავებიანი ცა გესახება. შენი პარალელობა და ერთადერთი თოკი რომელსაც დაათრევ, იმის იმედზე წყალმა რომ წაგიღოს იქნებ გზად შემხვედრ ხის მორს ან დიდ ქვას გამოაბა.  ან უბრალოდ თავის გასაყოფ ყულფად გამოიყენო.

იცით, ეს არაა ნაწყენი ადამიანის ნაწერი, უბრალოდ ბევრმა მაწყენინა. ყველა თუ არა ერთი მაინცაა ამით ბედნიერი, ყოველთვის მისი ბედნიერებისთვის მწყინდა.
საკმარისია.