Tuesday, November 27, 2012

დრო-ჟამი

"მიყვარხარ. არაფერი მკითხო"
ესე მითხრა წეღან.

შევცბი ცოტა და ღრმად წავედი, მიმოვიარე დროის ლაბირინთი.
ქალის სინატიფე გასხეულებული გველში. გაცრეცილი სახე და ვარდისფერი ლოყები, შავი მაყვალივით თვალები და თმა სისინა. ყოველთვის შორს არის, იქ სადაც ზღვის ღმერთს ესაუბრება, სადაც გრძნობა შიშველია და წმინდა.
პულსი.
"ყველასგან განსხვავებული ხარ და დიდი ემოცია მოდის შენგან"
უფრო შევცბი.
"რატომ მე?"
დრონი მეფობენ. დღეები გავიდა.

ძალა მომცა...ისევ უკიდეგანობის ხვეულები. იცით როცა ვწერ უკიდეგანობა ჩემთვის ხვეულის ფორმისაა, აი ისეთი ბოლო რომ არ უჩანს და სულ მიდიხარ, რაღაც ხვეულში...ფერებიც რომ იცვლება
დავიღალე.
რატომ მომდის ხშირად ეს ფრაზა თავში "მე ერთმან ერთგზის ერთ ვუძღვენ თავი" ეს დიდმა ილიამ სამშობლოსადმი თქვა... ჩემთვის აქ სამშობლოცაა, მეც ვარ და შენც ხარ როგორც უნდა გაგიკვირდეს....
ამ წუთას მეტირება. თვალებს უდაბნოს მზე მწვავს, ჩრდილოეთის ქარი მიყინავს თვალის ბროლს და მიწის გმინვის ხმა მისველებს.
სიმარტივეში სირთულეაო...თუ რაღაც მსგავსს ამბობენ. იცით, ყველაფერი იმდენად რთულად არის რომ ჩემნაირი ადამიანები ამბობენ ხოლმე, რომ ძალიან მარტივია ყველაფერიო, აი ისეთი ჩემნაირები, რომლებიც ყველაფერს უკიდეგანო სიღრმით გრძნობენ, პარადოქსია არა?!
ქარავანი მიდის. ქალი მიყვება ცივსისხლიანი ასპიტი. ყველაფერი გარდამავალია, ქვიშაც კი ფერს იცვლის როცა ღამდება, ყველაფერი ოდესმე ქრება და რა რჩება?

შენ ლამაზი ხარ...ყველასთვის შეფარდებითია სილამაზე...

0 comments: