სახელად არაფერი

,,რა იციან მეგობრებმა თუ რა ნაღველს იტევს გული...” - ო...და მშვენიერი დილის ყველა გრანდიოზულობა ღამისეულ ფიქრებში შთაინთქა....
სამყაროში ყველა ერთმანეთს რაღაცას ეცილება, ამ შეცილების აზრიანობა რომ არა დიდი ილიაც წამოდგებოდა საფლავიდან და მისაყვედურებდა მისი ფრაზის ხელყოფისთვის... ერთმანეთს შეცილებით გააქვთ ადამიანებს დროის მუდმივისრბოლის მონოტონურობა, ამით სძენენ რაღაცა ხიბლს ამ დროს...ამითი ამართლებენ საკუთარ არსებობას დედა სამყაროში..... პოეზიის აზრის და შინაგანის პაექრობაა, როცა თავის მონას შუა ღამეს გველნაკბენივით ათქმევინებს გესლიან ტკბილ სიტყვას.... თავიდან როგორც გარკვეული დისონანსი ისე აღიქმება და შემდგომ მოგონების ჟღერადობას იძენს და ბინძურ ენას სიკეთის გზით სიარულისკენ უბიძგებს, ლეშზე მომდგარ ნერწყვს თავისუფლად დინების საშუალებას აძლევს, როგორც გაწაფულ ოსტატს...
ჰიბრიდები......განიცადეს მეტამორფოზა ჯადოსნური ფლეიტის ფამილარული შემოჭრით...
გავავლოთ ზღვარი წარსულსა და აწმყოს შორის...რამეთუ წარსულში ჩვენ ყოველთვის მხოლოდ ერთი გვრჩება, საკუთარი თავი, რომელიც რამდენადმე პატარა იყო ასაკით და ჰასაკით... მთავარია ამის გვჯეროდეს....
მაშასადამე და იმედი მაქვს ეს სიტყვაც ისე არ იქნება აღქმული როგორც ლეონარდო და ვინჩი ძმები ეგონათ.... ,,ჩვენ უნდა ვსდიოთ ეხლა სხვა ვარსკვლავს....”