When all are one and one is all...

ხასიათს შეეტყო გვიანი შემოდგომიანობა...ზამთრის მძაფრი სურნელი შემოიპარა და ცხელ ფინჯანზე შემოხვეულ ხელს აეტუზა...მარტო ხელს?..
დღე დღეს მისდევს და საერთო ჯამში დროის დიდ აბლაბუდაში თავის ადგილს იკავებს...
მელანქოლიის აღზევება და დღეების უკანთვლა...საით მივექანებით...
ნუთუ იმდენად ღრმად იყო გადგმული ჩემში ასი წელი რომელიც მარტოობას უდრიდა რომ საშიშროება მოახლოებულ ცხოველს ვგავარ, რომელიც მძაფრი შეგრძნებებით იკარგება რეალურსა და ირეალურს შორის...მოდის დიდი კითხვის ნიშანი და ეს მხოლოდ საკუთარ თვთან...უკანსვლა და მარტივ მამრავლებად დაშლა...
მე არ მესმის რაოდენ სიმძიმილის ატანას აქვს ადგილი...ნუთუ ამდენი რამ რაც ბედნიერების მომტანია არ აღიქმება ბედნიერებად...???!!!
მხოლოდ ერთი სულიერი...

დღე როდესაც შეიჭრა ძილის ფაზაში მაშინ ჩრდილოეთის ზარებმა ჩამოჰკრეს და დიად ნათელს გაუხსნეს კარიბჭე...ნათელი შეგნების სრულყოფისთვის, ნათელი სრულყოფის სრულყოფისთვის...ყოველი სიმფონია რაღაცის შემადგენელი ნაწილია და ის რაღაცა რაოდენ დიდადი უნდა იყოს, რომ ამდენს იტევდეს...ადამიანი ნუთუ? ადამიანი ყველაფერს იტევს...იგი ხომ უპირველესისგან წარმოიშვა...და შესაბამისად ყველაფერს პირველად წარმოქმნილს იგი იტევს...
რატომ გადავწვდი ადამიანის რაობას, ნუთუ იმდენად გავრბივარ, რომ უკვე მნიშვნელობა აქვს დაკარგული განხილვის საგანს...ოღონდ ეხლა არ გავიქცე...დავრჩე და დავრჩები კიდეც...მე მხოლოდ ერთისთვის ვრჩები... მთავარია ასეთ დროს, იმ ბეწვის ხიდზე ხელი კი არ მკრან, არამედ გამომიწოდონ და გადამიყვანონ...