- - - - - -

წესით ის ეტაპი უნდა იყოს ჰორიზონტს რომ უყურებ ჰორიზონტობდეს, მაგრამ აი რა ხდება...იდეები თავისუფლად კი დაფრინავენ და შემოქმედებითად ვიხარჯები, მაგრამ წეღან როცა ლამაზ ბანტს ვკრავდი გულსაბნევისთვის, კანკალმა ამიტანა, გაიარა ყველა უჯრედი და რიტმულად ამაფორიაქა. მიზეზები არც ისე ცოტა და არც ისე უმნიშვნელო. ზოგადად საკუთარ თავს ვთხოვ ყოველთვის ბევრს, ადამიანებისგან კი მხოლოდ ყურადღებას ვითხოვ, ეს არის ჩემი მაქსიმუმი სხვა ადამიანების მიმართ მოთხოვნებიდან.
ნუთუ ბევრია?
დღეს დაღლილი ვარ, მაგრამ მაინც წონასწორობას ვინარჩუნებ, ზოგადად შევეჩვიე ამ კონდინციას, საუკეთესო მდგომარეობაა წონასწორობის მდგომარეობა, მიუხედავად გარკვეული შინაგანი წინააღმდეგობებისა და პროტესტებისა.
აი ადამიანებს არ ესმით, როცა რაიმეს "ეჭიდებიან" ან შეეჭიდონ ან ნუ აგდებენ ნახევრადშეჭიდებულს, არასდროს მესმოდა ეს. იქნებ ეს ჩემი უარყოფითიცაა რომ მე ბოლომდე "შეჭიდება" მჩვევია და არსებობს რაიმე დაუწერელი კანონი ამის ცდომილების შესახებ? არა ხო :/
გული მწყდება და არც იმას დავწერ რაზე მწყდება, მაგრამ გააზრებულად და სწორად მწყდება გული და ესაა ცუდი ზუსტად...აი როცა რაღაც პროცენტით ეჭვი მაინც გეპარება შენი გულის წყვეტის სიმართლეში მაინ გაქვს იმედი რომ არ ხარ სწორი შენს გულის წყვეტაში, მაგრამ როცა არ არსებობს ეჭვი, აი ამ დროს გრძნობ მთელი სიმძაფრით ამ გრძნობას.
რაიმე კარგი წიგნი მინდა...

How I wish how I wish you were here...ისევ pink floyd-ის ქვეშ ვწერ : )