კიდევ ერთი რამ

წეღან მითხრა მუზებმა წასვლა იციანო...
მუზები კი არა ადამიანები მიდიან და მუზას რაღა გააჩერებს.
დასაწერად სიტყვები იძირებიან ქაოსში, რომელიც ჩვენივე შექმნილია.
სად ტრიალებს ცოდვა-მადლი? მგონი მხოლოდ ტრიალებს, ეგეც ერთ ადგილას, მთელი 360 გრადუსით.
"როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი..." მართალი იყო ის ადამიანი....
სცენაზე რექვიემით შემოსვლა.
აღარც ზარები, აღარც კედელი, აღარც...არის მომენტი როცა ყველაფერი სადღაც ბუნდოვან წერტილშია და იმის მაგივრად მისკენ მიდიოდე, ან შორიდან უყურებ ან საპირისპირო მიმართულებით მიდიხარ და ტოვებ გაურკვევლად შესაძლოა შენთვის სასიცოცხლო მნიშვნელობის რაიმეს....
ადამიანებმა არ იციან სიცოცხლის გამოყენება. როგორ ეცოდინებათ, როცა ემოციებმა დაკარგეს მნიშვნელობა, ასეთ დროს კი სიცოცხლეს ვერ გამოიყენებ, უბრალოდ ცოცხალი იქნები. ეხლა იმდენი რამ ტრიალებს თავში, დასაწერად რომ ღირს და ბევრიც რომ არ ღირს და ალბათ ამათ გადაწყობა-გადმოწყობაში რომ ვარ იმიტომ ვერ მოვიყვანე ვერცერთი აქამდე.
კიბე არ მყოფნის რომ იქამდე მივიდე, არადა იქ ვარ და უბრალოდ ვდგავარ, ვიცდი.
ეხლა დეპრესიაში მყოფივით გამომივა რომ ვთქვა ამაოებაა ყველაფერი თქო, თუმცა ამაოებაა ყველაფერი მაინც...ის ამაოება ვიღაცეები რომ თავს წირავენ სისუსტის გამო, ან პირიქით.
ავურიე.
გაჩერება დიდ ხანს გამოვიდა...ცხოვრებაშიც....

Ave Maria!