ერთი გენიალური ჯაზური კომპოზიციის მოსმენისას ვიგრძენი თუ რაოდენ მარტო ვარ... ალბათ ეს იმან გამოიწვია რომ ამ უთბილეს და უსექსუალურეს კომპოზიციას ჭიქა ჩაით ხელში მარტო ვუსმენდი.... ეგ კიდევ რა, რომ არა ჩემს გვერდით მჯდარი მარტოობა, რომელიც ისევ დაბრუნდა, გამიღიმა და მითხრა ,,ეთი გამარჯობა,, ....
ისევ ჩემი თავი და მე.... ისევ ჭიქა ჩაი, ან ყავა, ისევ ჯაზი, ბლუზი ან ზეპელინი.... ისევ სახლი, ისევ ჩემი ფურცლები და ისტერიული წერა.... ისევ სიცივე.....
მთელი ცხოვრება მარტო ვიყავი, მიუხედავად იმისა რომ ხალხი ასე თუ ისე გარშემო არ მაკლდა... ყოველთვის საკუთარი თავის იმედად და მასზე დამოკიდებულად ვცხოვრობდი... ვიცოდი რომ მე თუ არა, სხვა ხომ მითუმეტეს არა... მხოლოდ მქონდა ერთადერთი პერიოდი ცოხვრებაში, სადღაც 6 თვე, როცა ღრმა ძილშიც კი ვიცოდი რომ მე არ ვიყავი მარტო...
თუმცაღა ეგ შენთვის ბევრიაო და
და ახლა ისევ ისე.... გარკვეული მუდმივისრბოლაა....თუმცა დათრგუნული ყოველივე ამისგან მაინც ოდნავ ვფიქრობ პოზიტიურად...
ვიხსენებ რა Henry Van Dyke-ის სიტყვებს ,,Be glad of life because it gives you the chance to love and to work and to play and to look up at the stars.” ვუყურებ იმ სამი ვარსკვლავიდან შუათანას და თბილად ვიღიმი.... რადგან მე სიცოცხლის უფრო მეტად მადლობელი ვარ, რომ
მქონდა ბედნიერება მეგრძნო ბუნებაში არსებულ გრძნობათა მთელი ტომეული...
I wanna thank you....
სამოტივაციო წერილი სამსახურისთვის
4 months ago
0 comments:
Post a Comment